Γυναίκειο σώμα... (Πάμπλο Νερούδα)

Γυναίκειο σώμα, λόφοι λευκοί, πόδια κατάλευκα,
μοιάζεις του κόσμου όπως μου δίνεσαι έτσι.
Το αργασμένο κορμί μου άγρια σκάβει
και σου αναδύει τον υιό και λόγο από της γαίας τα έγκατα.

Είμουνα μόνος και έρημος, σαν το τούνελ καληώρα.
Με έβλεπαν τα πουλιά και φεύγανε,
και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική.
Για να μείνω ζωντανός, έφτιαξα εσένανε όπλο,
σ'έβαλα βέλος στο τόξο μου, στη σφεντόνα μου πέτρα.

Επέστη όμως της πληρωμής ο καιρός, κι εγώ σ'αγαπάω.
Σώμα από χνούδι κι από μούσκλια
κι από άπληστο γάλα και κραταιό.
Ω, τ'αγγεία του στήθους! Ω, τα μάτια της απουσίας!
Ω, του εφήβαιου τα ρόδα! Ω, η συρτή και και θλιμμένη φωνή σου!

Σώμα της δικιάς μου γυναίκας,

υπήκοος θα 'μαι πιστός των θελγήτρων σου.

Δίψα μου, πόθε μου ατελεύτητε, αβέβαιε δρόμε μου!

Σκούρες νεροσυρμές, όπου η δίψα αιώνια ακολουθεί,

και ο καματός ακολουθεί, και ο καημός ο απέραντος.