Ζεχριά... Νίκος Ορφανίδης

Είναι ασπρόμαυρος και πάλι ο καιρός

με σίδερα ο ουρανός κρυμμένος
που τα παιδιά τρομάζουν δυστυχώς
κι ένας θεός από ψηλά απορημένος
Έλα κοντά μου Ζεχριά εμένα με φωνάζουνε Μαρία
να μη ξεχνάς πως είμαστε παιδιά
και ζούμε στων μεγάλων την σοφία
με πτώματα χωρίς ιδανικά μας χτίζουνε την νέα κοινωνία
είναι απρόβλεπτη και πάλι η ζωή
με αίματα τα όνειρα βαμμένα
που δεν θ' ανθίσει Μάης πια στην γη
και ο θεός από ψηλά να τα 'χει πια χαμένα