Ο ουρανός... Μίλτος Σαχτούρης.

Πουλιά μαύρες σαΐτες της δύσκολης πίκρας

δεν είν’ εύκολο πράμα ν’ αγαπήσετε τον ουρανό

πολύ μάθατε να λέτε πως είναι γαλάζιος

ξέρετε τις σπηλιές του το δάσος τους βράχους του;

έτσι καθώς περνάτε φτερωτές σφυρίχτρες

ξεσκίζετε τη σάρκα σας πάνω στα τζάμια τουκολλούν τα πούπουλά σας στην καρδιά του
Και σαν έρχεται η νύχτα με φόβο απ’ τα δέντρακοιτάτε τ’ άσπρο μαντίλι το φεγγάρι τουτη γυμνή παρθένα που ουρλιάζει στην αγκαλιά τουτο στόμα της γριάς με τα σάπια τα δόντια τουτ’ άστρα με τα σπαθιά και με τους χρυσούς σπάγγουςτην αστραπή τον κεραυνό τη βροχή τουτη μακριά ηδονή του γαλαξία του