Οι κούνιες... (Φάμπιο Μοράμπιτο)

Ο καθένας μας ξέρει τις κούνιες, είναι απλές όπως ένα κόκκαλο

ή όπως ένας ορίζοντας.
Λειτουργούν με έναν επιβάτη και για τη συντήρησή τους αρκεί

να τις ξαναβάφει κανείς που και που.

Κάθε γενιά τις περνάει ένα χέρι με ένα καινούργιο χρώμα,

αλλά κατά τα άλλα τις αφήνει ως έχουν.

Κανένας δεν προσπαθεί να βρει καινούργιο ντιζάιν για τις

κούνιες, ουδέποτε υπήρξαν αγώνες ή μαθήματα κούνιας,

τις κούνιες δεν τις κλέβει κανείς, ποτέ το ραδιόφωνο δεν

μεταδίδει το τρίξιμο που κάνουνε οι κούνιες.

Οι άνθρωποι κάθε γενιάς τις βάφουν με άλλο χρώμα,

για να θυμούνται τις κούνιες εκείνες που σαν ήταν παιδιά τους

μύησαν στο κούνια μπέλα, στη μελαγχολία, στη μάταιη

προσπάθεια να θέλουν να είναι διαφορετικοί από τους άλλους,

εξαντλώντας έτσι σαν παιδιά και τις τελευταίες δυνάμεις τους

για κάτι το ακατόρθωτο, με την ελπίδα να μεταμορφωθούν,

ως ότου κάποια μέρα, χωρίς να χύσουν ούτε ένα δάκρυ,

κατέβηκαν από την κούνια τους και ξαναβρήκαν τον εαυτό τους

και το καθαρά προσωπικό τους όνομα, ένα βήμα πια

πιο κοντά στον μακρινό ακόμα θάνατο.