Γκρίζα σύννεφα... Νίκος Ορφανίδης

Στης αυγής το χαλάζι σε γνώρισα

της αγάπης την φλόγα σου δώρισα
και σ’ ανάστησα
Τρικυμίες και μπόρες μου δώρισες
τις ατέλειωτες νύχτες μου φόρεσες 
που σ' αγάπησα

Γκρίζα σύννεφα της μοναξιάς
το λυχνάρι σβησμένο της χαράς
μες στα κύματα η ελπίδα μου

Γκρίζο όνειρο στην καταχνιά

και η νύχτα να βρέχει φωτιά
καταιγίδα μου

Στον χαμό της αγάπης πως δάκρυσα
μ’ ένα δάκρυ την νύχτα μου βάδισα
στ’ αστείρευτα.
σαν χειμώνας με κρύο μ' αγκάλιασες
την συντέλεια μέσα μου σφράγισες
που σε πίστεψα .