Κρατοῦσα μιὰ λάμπα καὶ κατέβαινα τὴ σκάλα,
ἔπρεπε ν᾿ ἀνακαλύψω ποιὸς εἶμαι,
τί εἶχα κάνει στὸ παρελθόν,
καὶ τὸ σπίτι πῶς ἔστεκε ἀκόμα,
ἀφοῦ ἐμεῖς εἴχαμε κάποτε γκρεμίσει ὅλους τους τοίχους,
γιὰ νὰ χωρέσουν ἐκεῖνοι ποὺ ἔφευγαν, στὸ βάθος,
σακάτηδες χωρὶς χέρια παῖζαν τὴν τύχη μου στὰ χαρτιά,
ὁ Ἰησοῦς τῶν μεθυσμένων περνοῦσε τὸ βράδυ
μὲς στὰ θαμπὰ φανάρια,
κι ἔπαιρνα ἀπὸ πίσω τὸ φονιὰ
σκουπίζοντας τὰ ἴχνη του πάνω στὸ χιόνι,
γιατί τώρα ἤξερα,κι ἡ γυναίκα,
ὅταν πῆγα νὰ τὴν ἀγκαλιάσω,
ἔκανε μιὰ μικρὴ κίνηση
καὶ μπῆκε σὲ μιὰ δική της πόρτα,
κλειστή, ἀφήνοντάς με ἔξω.
Δῶσε μου, Κύριε, νὰ ᾿μαι νεκρὸς καὶ μεθυσμένος.
Ἄσε μου μόνο τ᾿ ἄστρα,
ποὺ ἦταν τὸ ἴδιο φιλικὰ
ἀκόμα καὶ στοὺς δρόμους ποὺ πυροβολοῦσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου