Στο καφενείο της ζωής
μες το ποτήρι της σιωπής
μονολογείς με τις κρυφές σου υποθέσεις
ψάχνεις μια άκρη να πιαστείς
στην καταιγίδα της ζωής
στου έρωτα σου τις πνιγμένες υποσχέσεις
Ήσουν περήφανος αητός
μα ένας αγέρας δυνατός
τσάκισε νύχτα τ’ απλωμένα τα φτερά σου
τώρα κουρνιάζεις μοναχός
της πέτρας σου ο αετός σε ένα ποτήρι
να μιλάς με τα παλιά σου
Μες στα γραμμένα της ζωής
χωρίς αγάπης θαλπωρή
εξιστορείς τα περασμένα όνειρά σου
ήσουν της άνοιξης παιδί
και της αγάπης το πρωί
έγινε γκρίζο σαν τα γκρίζα τα μαλλιά σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου