Μια οπτασία. Είναι σαν ψέμα.
Είναι σαν κάτι που έχει φύγει.
Ίσως να είναι απλώς μια μνήμη,
που δεν θα σβήσει.
΄Ηταν μια μέρα. Ήταν μια νύχτα.
Σφοδρό χαλάζι έξω ηχούσε.
Χαλάει ο κόσμος, δεν το ακούτε;
Ξανά αστράφτει, χιλιάδες φώτα
πάνω απ’ το χιόνι, χτυπάει η πόρτα.
΄Ηρθε, τη βλέπω, δεν το πιστεύω,
Μπροστά της στέκομαι αλαφιασμένος.
Είναι αλήθεια, είναι κοντά μου,
κάνω ένα βήμα, την πλησιάζω.
Κοιτάει τα μάτια μου, τη σκέψη της βλέπω.
Η οπτασία της χάνεται αμέσως.
Δυο μέτρα χιόνι έξω απ’ το σπίτι,
μια οπτασία που έχω ζήσει.
Σβήνει ο ήλιος με το φεγγάρι,
έξω η μορφή της χαμογελάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου