“Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες, όταν βρέχει/
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μες στα μαλλιά μας εισχωρούν βαθιά και τα
κοσμούνε σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά, σα ρόδια.
Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας/
ειν’ τα φτερά τους τα φτερά αγγέλων…/
Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους τα φλογερά τα χείλη μας σφυρίζουν/
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους…
Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουντα μακριά μαλλιά τους
λάμπουνε τις νύχτες/ μες στις θερμές παλάμεςτους
κρατούντη ζωή μας…/ τα χρώματά τους είναι τα λόγια
της αγάπης/ τα χείλη τους είναι ο ήλιος το φεγγάρι…
ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε δάση
κάθε δέντρο τους ειν’ κ’ ένα μήνυμα πάθους/ σαν μέσα
σ’ αυτά τα δάση μας πλανέψουνε τα βήματά μας και
χαθούμε/ τότες είναι ακριβώς που βρίσκουμε τον εαυτό μας
και ζούμε/ κι όσο από μακριά ακούμε νάρχονται μπόρες/
ή και μας φέρνει ο άνεμος τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής/ ή τις φλογέρες του κινδύνου/ τίποτε δεν μπορεί
πια να μας φοβίσει/ ως οι πυκνές οι φυλλωσιές ασφαλώς
μας προστατεύουν/ μια που οι γυναίκες
π’ αγαπούμε είναι σα δάση./
Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σα λιμάνια
μόνος σκοπός προορισμός των ωραίων καραβιών μας/
τα μάτια τους ειν’ οι κυματοθραύστες/ οι ώμοι τους ειν’
ο σηματοφόρος της χαράς/ οι μηροί τους σειρά αμφορείς
στις προκυμαίες/ ειν’ τα κύματά τους οι υπέροχες θωπείες…/
Έχουν οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας τις κρατούμε/ με τους θεούς
κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι/ στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι/
τίποτε δεν ειν’ πια δυνατό να μας κλονίσει/ με τα λευκά τους
χέρια αυτές γύρω μας γαντζώνουν/ κι έρχονται όλοι οι λαοί,
τα έθνη και μας προσκυνούνε/ φωνάζουν αθάνατο στους
αιώνες τ’ όνομά μας/ γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε την
μεταδίδουν και σε μας αυτή τη θεία τους ουσία ”!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου