Το ψέμα σου με έσερνε με φόρα στον κατήφορο
στην πλάνη σου χανόμουνα κι’ έπεφτα στο κενό
με δάκρυα μου στόλιζες το όνειρο τ’ οξύμωρο
και της αγάπης σου ήμουνα ένας περαστικό
Στα κύματα σου τ' άγνωστα αρμάτωνα ελπίδες
να ψάχνω μες στα σύννεφα άστρο για να βρω φως
τα πάθη σου που έμοιαζαν με μαύρες καταιγίδες
της μοναξιάς μου έχτισα κάστρο για να κρυφτό
Στον έρωτα σου έγινα το λίγο το αντίβαρο
και τ' όνειρο μου έγινε καράβι στον βυθό
εγώ που χα τα χείλια σου να παίρνω το αντίδωρο
τα όριά μου έσπασα για να σ’ απαρνηθώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου