Της λύπης τα μαχαίρια... Νίκος Ορφανίδης.

Κάποτε ζωγράφιζα τ’ αστέρια 
 στην δική σου αγκαλιά 
κι άνοιγαν τα δυο σου χέρια 
 σαν μια θάλασσα πλατιά

Και γυρίζανε οι δείκτες
στου έρωτα τα καλοκαίρια
τώρα μόνος μου τις νύχτες
μες στης λύπης τα μαχαίρια
και τα όνειρα μου σπίθες
σ' ουρανό χωρίς αστέρια

Κι’ έγιναν ατέλειωτες οι νύχτες
και χαμένη η ξαστεριά
και σταμάτησαν οι δείκτες
στης ζωής μου την σκουριά

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου