Πάντα μου άρεσε πολύ , από παιδί μικρό γιαβρί,
να καρτερώ την χαραυγή να βλέπω στην ανατολή.
Μην με ρωτάτε το γιατί, και τι συνήθεια ήταν αυτή,
ίσως κάποιοι να μου ‘χαν πει, εκεί τελειώνει η ζωή.
Και τώρα που την σεργιανώ, δυο λόγια θέλω να σας πω,
πως πάντα στο καράβι εγώ, διάλεγα τον προορισμό.
Μονάχος μου από μωρό, πάλευα στον ωκεανό,
με κύματα θεριό τρανό, και προσπαθούσα να σωθώ.
Να που το μπόρεσα τελικά, και σώος βγήκα στην στεριά,
βρήκα λιμάνι απανεμιά, γυναίκας τρυφερή καρδιά.
Μ’ αυτήν την όμορφη κυρά, κάναμε και καλά παιδιά,
τα καμαρώνω από ψηλά, και γαληνεύει η καρδιά.
Να τους μιλήσω δεν μπορώ, για να τους πω το σ’ αγαπώ,
και αν τους έκανα κακό, ας με σχωρέσουνε γι αυτό.
Εδώ πια στην ανατολή, γαλήνη αισθάνεται η ψυχή.
Δεν νοιώθει πόνους το κορμί, αυτά μένουνε στην γη.
Νόημα έχει την στιγμή, του χωρισμού την τραγική,
τίποτε να μην φοβηθεί, φεύγει για να ξεκουραστεί.
Αξία δεν έχει αν θα ταφεί, σε πέτρα χρυσοκεντητή,
από τεχνίτη σκαλιστή, χρυσό κι ας έχει το σουβλί.
Σαν όνειρο θα ξεχαστεί, σαν ρόδο θε να μαραθεί,
εδώ η δόξα κι η τιμή, εδώ τα πλούτη κι η χλιδή.
Μια χάρη μόνο σας ζητώ, μην έχετε αδέρφια μου θυμό,
συχνά να λέτε σ’ αγαπώ, για του καθένα το καλό.
Με αγάπη θα σας καρτερώ, να ανταμώσουμε εδώ,
πολλά θα έχω να σας πω, τότε που θα σας ξαναδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου