Ξέρω που πάω... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Χαράζω μονοπάτι ανάμεσα απ'τα σύννεφα 

και διαβαίνω με πόδια γυμνά...

πάω..ξέρω που πάω 

..ανέκαθεν ήξερα όποιον δρόμο έπαιρνα..

χώριζα θάλασσες στα δυο και περπατούσα... 

έσκαβα στο φεγγάρι σοκάκια..

γύρευα τη σωστή διαστάυρωση 

ανάμεσα σε λακούβες της βροχής...

πάω..ξέρω που πάω άκου με..

πίστεψέ με...

ανέκαθεν κάθε δρομάκι με πήγαινε εκεί που ήθελα...

μα για κάποιο λόγο δεν έφτανα...
ήσουν ο προορισμός...

ο απόλυτος κι ας ακόμη αμφιβάλλεις...
με ήλιο ή συννεφιά...

χειμώνα καλοκαίρι πήγαινα..

και πάω..σε σένα πάω και πια θα φτάσω..

με πόδια γυμνά 

γιατί θέλω να νιώθω στο είναι μου 

κάθε εκατοστό της διαδρομής..

πάω..περπατώ αργά κι αποφασιστικά...

ξυπνώ τη γη με τα βήματά μου 

κι έτσι υπάρχουν ελπίδες να σου φέρω και λουλούδια...

ξυπνώ τα πουλιά στο διάβα μου 

κι έτσι μάλλον θα καταφτάσω με τραγούδια...

ξυπνώ το χρόνο που κύλησε αμείλικτος 

συνεπώς ελπίζω να σβήσει κάθε άσχημο για χάρη μου 

και να σταθώ μπροστά σου με καινούρια δευτερόλεπτα...

βαδίζω με τις αχτίδες να με λούζουν 

και εσένα να γεννιέσαι μέσα μου ξανά και ξανά...

νιώθω πως κοντεύω ..

αφουγκράζομαι τη ρυθμική αναπνοή σου 

καθώς προσπαθείς να με έχεις σε ένα όνειρο ακόμα...

κράτα μια αναπνοή και για μένα..

θα τη χρειαστώ μετά από τόσο δρόμο..

κράτα κι ένα όνειρο να κάνουμε πραγματικότητα...

σιμώνω.. άκου με...πλησιάζω 

τούτη τη φορά..πίστεψέ το..