Δε σ' αγάπησα... Σε λάτρεψα... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Δε σ'αγάπησα...μην έχεις αυταπάτες... σε λάτρεψα...

σα να μην υπήρχε αύριο 

ή αν θα υπήρχε θα ήταν πάντα το δικό μου σήμερα...

και χτες σε λάτρευα κι ας μην σε είχα γνωρίσει...

επαναλαμβάνω ψιθυριστά τη λέξη αυτή 

μην την ακούσουν οι τοίχοι...μην την κρυφακούσει ο βοριάς 

από τη χαραμάδα και τρέξει να με μαρτυρήσει...

όχι πως δεν το ξέρεις αλλά να...προτιμώ να έχεις 

τα ειπωμένα μου σε κονσέρβα πια...ακούω τη φωνή μου 

σα να ψάλλει υμνωδία σαν σχηματίζουν τα χείλη 

που εσύ λάτρεψες αυτή τη λέξη μαζί με το όνομά σου...

πάει καιρός που δεν έχω ξεστομίσει το όνομά σου...

το γράφω σε χαρτί με μελάνι για να το ζήσω ξανά 

κι αυτό ξεθωριάζει αμέσως...τέτοια ώρα που εγώ 

κάνω την ιεροτελεστία της μνείας σου εσύ είσαι 

παραδομένος στο Μορφέα...αν μπορούσα 

θα ψαλίδιζα ένα αστέρι και θα ερχόμουν να ασημώσω 

το προσκέφαλό σου...το βλέμμα μου πέφτει 

στη φωτογραφία σου που καταχωνιασμένη όντας σα να μου 

κάνει παράπονα...με το ζόρι βαστώ να σε αντέξω και σαν 

φωτογραφία και νιώθω σαν παραβάτης ενός νόμου τρελού..

η κλεψύδρα για μας προ πολλού ανάποδα έχει γυρίσει 

και τώρα θρηνεί μαζί μου..ποιό μυστικό 

δεν μου αποκάλυψες ποτέ? θέλω να ξέρω...

θα επιστράτευα και ξόρκια για να το μάθω..κοίτα..

για δέρμα έχω τη νοσταλγία και την ανάγκη ανατριχίλα...

κοίτα...διαμαντένιο ποτάμι διασχίζει τις παρειές μου..

γνωστά τα μονοπάτια...μου το σφούγγιζες 

σα να μην υπήρχε αύριο..κι αν υπήρχε υποσχέθηκες 

να μην κλάψω ξανά...

χίμαιρα έγινες...κι εγώ πάει καιρός που δε βαστώ 

να τις κυνηγώ...η έλλειψή σου γίνεται στήθος μητρικό 

και βυζαίνω γάλα πικρό...να'ξερες τι αποθυμιά με πιάνει 

για τα χνώτα σου σαν το βασιλικό μυρίζω 

κάθε πρωί στη γλάστρα μου...χτες αν ήξερα το αύριο...

θα σε αγαπούσα ακόμη...τώρα δε σ'αγαπώ...σε λατρεύω...