Κάθε φορά που έφευγες εκείνη σε περίμενε.
Κάθε φορά που σε έχανε, έριχνε τα μαύρα μάτια της
σε μία λίμνη από λύπες και έτσι έκλαιγε ώρες
χωρίς κανένας να καταλάβει τίποτα.
Κάθε φορά που την άφηνες,
εκείνη βούλιαζε την καρδιά της στον βυθό της θάλασσας,
ελπίζοντας να την ξαναπάρει πίσω γερή και κόκκινη.
Κάθε φορά που δεν την κοιτούσες
εκείνη έπαιρνε ένα ψαλίδι και έκοβε τα μακρυά της μαλλιά,
για να μην βρείς τίποτα δικό της πάλι να αγγίξεις.
Κάθε φορά που δεν την αγαπούσε,
εκείνη μιλούσε στα αηδόνια για την χαμένη της αγάπη
και αυτά έκαναν τραγούδι τον έρωτα της.
Κάθε φορά που δεν έλεγες το όνομα της,
εκείνη το χάραζε με ένα διαμάντι πάνω στο χιόνι
για να μπορέσεις να βρείς τον δρόμο να έρθεις πάλι.
Κάθε φορά που ένιωθε οτι σε χάνει,
πήγαινε στο σταθμό και περίμενε τα τρένα να περάσουν,
ελπίζοντας ότι κάποιο θα την πάρει και θα την φέρει κοντά σου.
Εσένα άραγε..
Κάθε φορά που την εγκατέλειπες,
πως έβρισκε η δική σου καρδιά το κουράγιο να χτυπάει,
όταν η δική της καρδιά είχε πεθάνει μέσα της;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου