Πότε θα 'ρθεις... Μαρία Νικολάου.

Πότε θα 'ρθεις...

Έρωτα αθάνατε.

Έχουνε πια ματωσει τα δυό χείλη.

Στάζει φαρμάκι η προσμονή.

Δέκα πουλιά φτερουγισαν για

τ' άπειρο.

Το γκρίζο.

Το θολό του μουσκεμενου ουρανού.

Δέκα κι οι μοίρες που σηκώνουνε τούτο το βάρος των αιώνων

που χεις λείψει. Μα άλλα τόσα χρονια εγώ θα περιμένω

πίσω απ τον ασβεστωμενο τοίχο τη μορφή σου.

Και θα ποτιζω τα κόκκινα γεράνια που αγαπουσες.

Δέκα φιλιά σε περιμένουν.

Ενα για κάθε σ αγαπώ.

Ενα για κάθε αντίο.

Μονάχα να μη δω δάκρυ στα μάτια σου, ούτε στα όνειρά μου.

Θα το ραντισω αρμυρα απο τη θάλασσα και χρώμα απ το

φεγγάρι. Κι όταν θα ρθεις, θα ενωθούν ξανά ζωή και θάνατος.

Ζωή και Έρωτας. Ζωή και πάθος.

Κοκκινο σαν την ψυχή, λευκό σαν τα όνειρα σου...