Θέριεψε πάλι απόψε ο καιρός,
μυστικό λες και θέλει να μου πει.
Βογκά ο Γαρμπής σαν να ‘ναι εχθρός,
μακάρι σύννεφα να φέρει και βροχή.
Ο ουρανός κόκκινος έχει γενεί,
Σαν να πολύ μέσα του κρύβει θυμό.
Βρόντηξε στο βουνό μια αστραπή,
ανάθεμα στης γης τον στεναγμό.
Τρέξανε οι πέτρες να κρυφτούνε,
χέρσα άφησαν τα πηγάδια τα νερά.
Όλα τους κάτι θέλανε να πούνε,
για τα μεγάλα που ‘ρχονταν δεινά.
Έτρεξα να χαθώ τότε κι εγώ,
στης κόλασης μέσα την δροσιά.
Με τον Αδάμ μαζί να μοιραστώ,
όσα εκεί θώραγα μπροστά.
Εσύ το θάρρος που ‘χες να γευτείς,
κάτι που αλλουνού ήτανε μπορώ.
Γίνεται στα σημάδια αυτά να δεις,
αυτό που έρχεται αν ειν’ κακό.
Στη γη κάρφωσε τότε το βλέμμα,
εμένα δεν με πρόσεξε στιγμή.
Οι κόρες των ματιών, μου κάναν γνέμα,
τρέμαν τα χείλη απ’ την οργή.
Τι ‘ναι κακό εσύ τα’ αποφασίζεις,
και μόνος σου συμπέρασμα να βγάλεις.
Τι σεργιανά η ψυχή, εσύ θα το φροντίζεις,
αλλιώς θα τρελαθείς, στο νόημα αυτής της πάλης.
Κι εγώ καρπό γλυκό θέλησα να γευτώ,
σου είπανε θαρρώ τι μου ‘μελε να πάθω.
Αιώνες ατελείωτους, μονάχος μου να ζω,
βιος αλλουνού, ποτέ να μην ποθώ να μάθω.
Για πάντα έχασα ότι ‘χα κι αγαπούσα,
γιατί την χάρη άλλου αφέντη έκαμα.
Ευτυχισμένος πίστευα πως όλη την ζωή θα ζούσα,
Τι ειν’ η χαρά να μάθω ο δυστυχής δεν πρόκαμα.
Στον μαχαλά αυτό που τώρα τριγυρνάς,
σε σένα αυτό που αρέσει κοίταξε να κάνεις.
Λίγο βαστά το όνειρο, αυτό που λαχταράς,
ξένη ελπίδα στην ψυχή, ποτέ σου να μην πιάνεις.
Γιατί αστράφτει τώρα και πολύ βροντά,
νόημα λιγοστό κι αξία έχει να το μάθεις.
Τον δρόμο του στα σίγουρα κανείς να περπατά,
αυτό είναι που μετρά πολύ, ποτέ κακό μην πάθεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου