Η μοναξιά... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Στο είχα πει πως αν κάνεις σακάκι τη μοναξιά να φορέσεις,
δε θα'ναι στα μέτρα σου... θα σε στενεύει τις δύσκολες ώρες 
που θα με θυμάσαι..θα ψάχνεις στις τσέπες τις στιγμές 
για να πάρεις ανάσα..θα ξηλώνεις τη φόδρα γυρεύοντας 
το άρωμά μου να μυρίσεις.. ενίοτε θα ήταν φαρδύ..τόσο 
που θα μπάζει βοριά κι εγκατάλειψη..τόσο που με παλιάτσος 
θα μοιάζεις.. θα τυλίγεις τα απελπισμένα μανίκια γύρω από το 
παγωμένο σου κορμί, μα δεν θα'μαι εγώ που σε αγκαλιάζω...

ποτέ μήτε που θα προβάρω τούτο το πανωφόρι...στο λεπτό 
θα πέθαινα.. προτιμώ ως να ξανάρθεις να γυρίζω γυμνή.. 
με όσα στα μάτια σου έχω δει, μόνη δε θα'μαι...με όσα έχω 
τρυγήσει από τα χείλη σου,δε θα κρυώσω..με όσα ένιωσα 
έτσι που το αίμα σου κόχλασε, θα'μαι εντάξει..

βγάλτο σου λέω το σακάκι αυτό..πέτα το..κάψτο 
μην και λυγίσεις και το ξαναφορέσεις..μείνε όπως είσαι..
ποτέ δεν θα είναι για μας ένα τέτοιο πανωφόρι..βγάλτο και άσε 
το κορμί σου στο ήλιο ως να έρθω ξανά..ζεστό να σε βρω..

θα βρεθούμε και πάλι δίχως πανωφόρι μοναξιάς και το ξέρεις.. 
ξέρεις πως μήτε σα λέξη αυτή έχει θέση ανάμεσά μας...
ξέρεις πως το μαξιλάρι σου θά'μαι..ξέρεις 
πως ο σφυγμός μου θα είσαι..

έχεις εμένα και σε έχω κι εγώ..κάψτο το πανωφόρι τούτο...
ποτέ δε θα΄ναι στα μέτρα σου..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου