"Είναι που"... Μαρια Νικολαου.

Είναι που... ζησαμε τόσα χρόνια, τόσα πολλά.
Είναι που παίξαμε, μαλωσαμε, θυμωσαμε, διασκεδασαμε, 
ερωτευτηκαμε τα ίδια πράγματα, ακουσαμε μουσική 
από κασσέτες με "κωδικό 912".

Είναι που ηπιαμε το ποτό μας σε μία πανέμορφη αίθουσα 
γεμάτη αναμμένα κεριά ολοδικια μας...
Είναι το γαλάζιο πουλόβερ που σου επλεξα, 
το φορεσες και μ αγκαλιασες.

Είναι που ψωνιζαμε μαζί.
Που γελουσαμε όταν κάναμε σκανταλιές 
χωρίς να το βλέπουν οι άλλοι.
Είναι που πίναμε θάλασσα και κύμα.

Που ανεβαζαμε πυρετό και πλενομασταν με αλμυρό νερό.
Που θαμπωνανε τα τζάμια στο χνωτο μας. 
Στον αέναο πόθο μας.

Είναι που μέναμε αγκαλιασμενοι σφιχτά και νιωθαμε 
κάτω απ τα σώματα μας το σεισμό και τον ήχο του.
Είναι που ανθιζαν οι τριανταφυλλιές στο πέρασμα σου 
και μύριζε "χρωματενιο" καλοκαίρι...
Είναι που τον πρώτο μας χειμώνα έλιωνε το χιόνι 
μες στις χούφτες μας. Το πρώτο φιλι.

Είναι που κανείς άλλος δεν μπορεί να νιώσει 
αυτές τις λέξεις εκτός από σένα.
Είναι που λυπάμαι, και πνίγομαι όταν τα σύννεφα σκοτεινιαζουν 
στον πόνο μου και χαμηλώνουν.
Είναι που η θάλασσα σιωπά. Τίποτα δεν ακούγεται σήμερα.

Ακόμη κι η ανάσα μου φοβάται να βγει 
μη με πληγώσει κι άλλο.
Είναι που τρυπησες την κεντρική μου αρτηρία τόσο δυνατά, 
που δεν έχω αίμα πια.
Κύλησε κι έβαψε τα παγωμένα μάρμαρα 
της καρδιάς κόκκινο βαθύ.

Είναι που... Δεν ξέρω πια. 
Τίποτε δεν ξέρω.
Ζω με την απουσία σου αγκαλιά 
κάθε στιγμή. Κάθε μέρα. Κάθε νύχτα.

Είναι που... Όλα μου, σου ανήκουν.
Όλα, εκτός απ την ύλη, που άφησες κι έφυγες.
Και ξέρουμε κι οι δυο καλά το γιατί.
Για ένα τίποτα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου