Ο θεατρίνος της ζωής

Νιώθει αλλά δε μιλά

Πονάει και χαμογελά 

Προχωρά κι ας σέρνει τα βήματά του

Βοηθάει, αν και του λείπει η βοήθεια 

Ποιος να’ ναι τάχα αυτός;

Μα, ο θεατρίνος της ζωής

Κάθε πληγή τον δυναμώνει

Κάθε απόρριψη τον ωριμάζει

Κάθε προσποίηση τον λυτρώνει

Στο βάθος τον απομονώνει

Ποιος να’ ναι τάχα αυτός;

Μα, ο θεατρίνος της ζωής

Η απουσία παρουσία,

Για τη ζωή του σημασία

Μονάχα έχει ο εαυτός

Όχι δεν είναι εγωισμός,

Είναι μονόδρομος απλώς…

Ποιος να’ ναι τάχα αυτός;

Μα, ο θεατρίνος της ζωής

Κι αν η ζωή είναι η σκηνή,

Οι άνθρωποι οι ηθοποιοί,

Εκείνος πρωταγωνιστεί

Και όταν τα φώτα σβήσουν…

Δεν μένει παρά μια σιωπή,

Μια αδιόρατη πληγή

Μες στην ψυχή του θεατρίνου

(Σαν ένας θλιμμένος κλόουν

Που κάνει τους άλλους να γελά,

Ενώ ο ίδιος κλαίει…)