Χρόνια πολλά ακούραστος γύρευα να σε βρω,
χωρίς αν ήταν όμορφη να ξέρω η μορφή σου.
Κάτι πως έχω πάντα πίστευα, τρανό για να σου πω,
αλλοτινών χαρών, να ψιθυρίσω λόγια στην ψυχή σου.
Στο υγρό χορτάρι θέλησα για λίγο να καθίσω,
τους χτύπους της καρδιάς της γης, κι εγώ ν’ αφουγκραστώ.
Μ’ αυτούς που εκεί μέσα χαίρονται, χορό μαζί να στήσω,
κι αφού χαρούμε όλοι μαζί, να τους συμβουλευτώ.
Να μ’ ορμηνέψουν οι ψυχές, εσένα που θα βρω,
γιατί ένα θέλω ανείπωτο, τούτο ‘ναι της καρδιάς μου.
Να σ’ αγκαλιάσω τρυφερά, και να σου πω πως σ’ αγαπώ,
να σε ρωτήσω αν χαίρεσαι, μέσα στην αγκαλιά μου.
Μα εσύ ‘σαι χρόνια δίπλα μου, τώρα που σε κοιτώ,
φύλακας κι άγρυπνος άγγελος, σ’ όλη μου την ζωή.
Νανούρισμα τα βράδια μου, προσκέφαλο ζεστό,
στις θλίψεις μου παρηγοριά, κουράγιο ελπίδα αληθινή.
Χαρές κι αξία πρωτόγνωρη, έφερες στην ζωή μου,
που αδιάφορα την διάβαινα, το τέλος καρτερώντας.
Γέμισες άνθη κι ευωδιές, τον κήπο της ψυχής μου,
με του ήλιου φως κι άγιο νερό, μ’ έρανες τραγουδώντας.
Ντροπή νοιώθω μα και χαρά, τούτη την όμορφη στιγμή,
κι όλη την γη αισθάνομαι, πως μοναχά σε μένα ανήκει.
Δίπλα μου πάντα στέκονταν, αυτή που γύρευα η μορφή,
και λόγια μόνο υπέροχα κι αγνά, στου κόρφου της τη θήκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου