Τι να πω;... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Τι να πω; Όχι..δε θέλω να πω τίποτα αφού με έχουν προδώσει 

όσα έκρυβα μέσα μου καλά..φανερώθηκαν..αποκαλύφθηκαν..

με τρόπους πολλούς..σημαντικότερους από όποια λέξη...

Έγιναν δάκρυα και σαν χείμαρροι ορμητικοί ξεχύθηκαν.. 

αυλάκωσαν..σημάδεψαν πεδιάδες στα δυο μου μάγουλα και 

εντέλλει πνίγηκαν στο πέλαγος του φιλιού σου...φιλί 

και αλμύρα ένα..απόγνωση και έρωτας δεν ξεχωρίζουν πια...

έγιναν αρρυθμία στην καρδιά..χτύποι που ούρλιαξαν την 

αλήθεια.. λίγο ακόμη και θα έσπαζαν θαρρείς  τα στήθια μου 

να καλπάσουν  ανυπότακτα σαν  άγρια άλογα 

σε αμμουδιά ερειμωμένη..

τι να κρύψω πια και τι να φανερώσω εγώ...το ότι έπαιρνα 

ανάσα  από την ανάσα σου για να ζήσω δεν το είδες; 

το ότι δεν υπάρχω  αν δεν είσαι εδώ..δεν το κατάλαβες; 

ποια αλήθεια ακόμη θες να ακούσεις; μαχαίρια οι διαπιστώσεις

φόβος είναι αυτό στο λαιμό μου περασμένος ή το χέρι σου; 

μια ζάλη θολώνει το νου μου.. πέφτουν στα μάτια μου μπροστά 

σαν παραπέτασμα στιγμές που δεν ξεχωρίζουν πια από όνειρο..

πες μου αν είναι αυτά που μαζί σου έζησα η αυτά που θα ζήσω..

δεν διαχωρίζω τίποτα..πες μου είσαι εδώ τώρα αλήθεια 

και με κρατάς; ξαναήρθες ή σε έχω φανταστεί; δεν ξέρω...

τι να πω; Όχι..δεν θέλω τίποτα να πω από όλα αυτά 

που κοίμιζα στα μύχια μου καιρό...ποίηση τα έκανα μόνο...

πια σαν ηφαίστεια ξύπνησαν και με την καυτή τους λάβα 

σκέπασαν τα πάντα...  κράτα με...σκέπασε με με τη θέρμη σου 

γιατί είμαι παγωμένη..  μην μου ζητάς τα βλέφαρα να ανοίξω..

να μιλήσω.. το τρέμουλό μου..σου επιβεβαιώνει κάθε υποψία..

ναι..για λατρεία πρόκειται..