Πως καμαρώνω για τούτη τη μικρή σταλίτσα από ιδρώτα
στις παρυφές του μετώπου σου...αυτή που δεν υπήρχε
και ξαφνικά αναβλύζει σαν ψάχνω κάθε απάντηση..
κάθε νόημα και κάθε πλήρωση με ακροδάχτυλα όλον αυτόν
τον ποταμό...τον αστείρευτο που δεν είναι άλλος
από το κορμί σου.. έτσι παραδομένο... μες την απόλυτη
ησυχία με ξεκουφαίνει ο παλμός σου που όλο κι επιταχύνεται...
κοντανασαίνεις και ηδονίζομαι από αυτή τη νίκη...
ξαφνικά αλλάζουν οι ρόλοι.. τα δυο σου χέρια γίνονται
κατακτητές..έχω ανεμίσει λευκό λάβαρο προ πολλού
μα είναι σα να μη το βλέπεις...το δικό μου κορμί ένα κάστρο
κι εσύ κάνεις τον πόλεμο της ζωής σου...να πορθήσεις αυτό
που σου ανήκει.. χαμογελώ και μου πνίγεις το χαμόγελο
με αυτό το φιλί..αυτό το φιλί που μοιάζει χρονοδιακόπτης
και παγώνει τη στιγμή...την κάνει αιώνια..που με πας θεέ μου..
ψυχανεμίζομαι ένα στεναγμό να ανεβαίνει από τα βάθη σου και
τον κλέβω με ένα τρέμουλο που γίνεται λυγμός
και καταποντίζεται στου λαιμού σου τους γκρεμνούς..
φεγγοβολάει μια ημισέληνος..καθρεφτίζεται αυτάρεσκα
στο στέρνο σου και κάπου εκεί δεν έχω καταλάβει
αν πέθανα ή γεννήθηκα..το ίδιο μου κάνει...
κάπου εκεί δεν υπάρχει χτες..μήτε αύριο...εμείς δεν είμαστε
εμείς και δεν ξέρω τι είμαστε πια μα...το ίδιο μου κάνει..
που με πας θεέ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου