Αλλο ενα ονειρο... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Πόσο γαλάζιος ουρανός..σαν ψεύτικος...

πόσα κάτασπρα σύννεφα τον κλείνουν στην αγκαλιά τους.. 

ένα αγιόκλημα στην άκρη ενός φράχτη, κάνει ό,τι μπορεί..

να ανθίσει παλεύει κι αυτό σε έναν άδικο κόσμο...

να τον ομορφύνει και να μαγέψει ψυχές 

με το άρωμά του το μοναδικό...

Πόσο γκρίζο το όνειρο που είδα...ότι τάχα δεν ήσουν εδώ...

σε άκουγα..σε άγγιζα μα κάτι σε έκρυβε από τα μάτια μου... 

Πόσο ακανόνιστα πια χτυπούσε αυτό που καρδιά το λεν... 

με πόση ευκολία με παράτησε η ανάσα...

Διψώ...πίνω νερό και ωστόσο η δίψα δε λέει να κορεστεί.. 

κλείνουν τα βλέφαρα από νύστα μα έχεις κλέψει τον ύπνο...

Πως έχει σκοτεινιάσει έτσι μέρα μεσημέρι;

Το βλέμμα πέφτει στο επιτοίχιο ημερολόγιο και ξαφνιάζομαι... 

πότε υποδέχτηκε ο κόσμος το Μάη που περίμενα τόσο; 

που ήμουν εγώ; γιατί δεν έχω στεφάνι από αγριολούλουδα 

στο κεφάλι μου, από σένα περασμένο με το μυστικό σου 

για κορδέλα;

Κι άλλο όνειρο...κάποιος ξερίζωσε το αγιόκλημα..

ορφάνεψε ο φράχτης..έμοιαζε πιο άδειος από ποτέ... 

και πια σίγουρα δεν είσαι εδώ..δεν ακούω τη φωνή σου..

δε σε φτάνουν τα χέρια μου..

Είναι σήμερα; είναι ακόμη χτες; έχει έρθει το αύριο; 

μα τι έχει συμβεί στο χρόνο;

Νιώθω το ίδιο ορφανή σαν το φράχτη...το ίδιο άδεια 

σαν τον κόσμο...μήτε καρδιά έχω πια..μήτε ανάσα...

ας μου πει κάποιος αν κοιμάμαι ή είμαι ξύπνια...

ας μου πει κάποιος αν θα 'ρθεις κι εγώ θα έχω έτοιμο 

στεφάνι και καινούριο αγιόκλημα να φυτέψουμε μαζί..