Κατάθεση ψυχής... Ντίνα Αλεξοπούλου.

Απόγευμα. Γύριζοντας σπίτι από τη δουλειά,
είδα το μήνυμα του. Η καρδιά μου σκίρτησε γιατί 
τελευταία τα μηνύματα του είναι σπάνια, όχι
δεν παραπονιέμαι, ξέρω πόσα προβλήματα 
έχει, τον νοιώθω. Μου λέει θα σου στείλω να διαβάσεις 
κάτι και θέλω την γνώμη σου. Άρχισα να διαβάζω, 
ήταν μια κατάθεση ψυχής. Ήταν λόγια αγάπης, λόγια καρδιάς, 
για μια γυναίκα που δεν είναι μαζί του, αλλά την νοσταλγεί.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει τρελά, ένοιωσα 
μια γλύκα να με συνεπαίρνει, γιατί νόμισα ότι τα έγραφε 
για μένα, συνεχίζοντας το διάβασμα κατάλαβα.
Ότι 'ήταν για κάποια άλλη γυναίκα από το παρελθόν του,
που σίγουρα είχε αγαπήσει και την νοσταλγεί.

Δεν ένοιωσα απογοήτευση αντιθέτως, ένοιωσα 
υπερηφάνεια. Ένοιωσα τυχερή που αγαπώ ένα 
υπέροχο άντρα. Έναν άντρα που δεν ντρέπεται 
να εξωτερικεύσει αυτά που νοιώθει.
Έναν άντρα, που είχα την τύχη να αγαπήσει και μένα.
Φτάνοντας σπίτι σκέφτηκα, ίσως μετά από χρόνια 
να γράψει κάτι, έτσι γλυκό και για μένα. Δεν τόλμησα 
να τού πω την γκάφα μου. Απλά του είπα είναι υπέροχο, 
αυτό με ρώτησε, να του πω την γνώμη μου, 
και του είπα την αλήθεια ήταν υπέροχο. 

Βλέπεις εξακολουθώ να είμαι τρελά ερωτευμένη 
μαζί του και κάθε τι που γράφει ή κάνει νομίζω είναι 
για μένα. Να μην τρελαθούμε κιόλας, ζούμε στον εικοστό 
πρώτον αιώνα. Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Ερωτεύονται 
εύκολααλλάζουν συντρόφους κάθε λίγο.Το θεωρούν φυσικό, 
κάτι που δεν μπορώ να κάνω εγώ. Όχι δεν έχω σκουριασμένες 
ιδέες, έτσι γεννήθηκα, αθεράπευτα ρομαντική, και έτσι 
θα παραμείνω. Για ένα πράγμα δεν μετάνιωσα ποτέ, που 
δόθηκα και θα συνεχίσω να δίνομαι σ,αυτόν τον άντρα.
Είναι σπάνιο είδος... Το αξίζει!!!!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου