Δεν θέλω να κοιμηθώ... Μαρία Νικολάου

Δεν θέλω να κοιμηθώ.
Ουτε να κλείσω τα μάτια.
Θέλω μονάχα να θυμάμαι το λευκό σεντόνι που χαιδευε 

το κορμί μου. Την ανάσα σου που έκαιγε σε κάθε μου σημείο.
Σε κάθε μόριο της επιδερμίδας μου.
Θέλω να θυμάμαι τους πόθους που γίνονταν ερπετά 

πανω στο στήθος μου και με κατασπάραζαν.

Δεν θέλω να κοιμηθώ.
Θέλω να ταξιδεψω στο χρόνο που τα δαντελενια μου εσώρουχα 

είχαν μονάχα το δικο σου άρωμα. Κι η γεύση μου τη γεύση σου.
Χείλη στυφα, ακλόνητα, αγαλματενια.
Τη γραμμή της πλάτης σου να δείχνει τόσο αθώα κι όμως 

να βγάζει κόλαση ο ιδρώτας της.
Τα δάχτυλά μας να μπερδεύονται σε μια επαφή απόλυτη.

Κόκκινη σαν αίμα ζεστό.

Και το καρφί στα μάτια δηλητήριο που έκοβε το κάθε "αχ".

Εκείνη η κάθε αρχή, δεν είχε τέλος.

Μονάχα ηδονές που φώναζαν απανωτά η μια πανω απ την άλλη.

Το όνομα σου που ακουγοτανε κραυγή απ τα χείλη μου.

Το κάθε τέλος, και μια νέα αρχή.

Δεν τελειώσαμε να ξέρεις.
Η Ανατολή κι η Δύση ειτε αγαπιούνται, ειτε κοιτάζονται 

κατάματα με μίσος. Μα μην ξεχνάς.
Παντοτε είναι η μια απέναντι απ την αλλη.
Κι όσο ανατέλλει η μια, τόσο δύει η αλλη.
Μα παντα ευθεία κοιτάζονται στα ματια.