Αστραπη ελαμψε στον ουρανο ψηλα
Η βροχη σιγασε, στα μονοπατια της χαρας
Αποτιστο το μαρμαρο της γης
Η συγνωμη χαιδευει το δακρυ της ψυχης
Σε μακρυνα ακρογιαλια η καρδια της αργοσβηνει
Σκυβεις την αγκαλιαζεις, της ψυχης γαληνη
Τα λαθη σου σημαντρα που αργοπεθαινουν
Στην αγκαλια της συγνωμης, σβηνουν, σωπαινουν
Μεσα στο πυκνο δασος της ζωης
Η συγνωμη στηνει χαρα, ζηταει γιορτη!
Μοιρασετην απλωχετα, σκορπισε φυλλωσιες
Καταξανθα αλωνια στις καρδιες!!
Μαραινει τα αγκαθια που εσπειραν στην ψυχη
Αβουλοι, αμυαλοι μιζεροι καιροι
Στην θεση τους αμαραντος που στην πετρα ανθιζει
Στο ακουσμα της τον εγωισμο κ την πικρα αφανιζει!
Ομπρελα προστασιας, δυναμη μοναδικη
Ευαγγελιο καρδιας, προσκυνηταρι της ζωης
Απαλυνει την πικρα με την θαλπωρη της
Κατοικει σε σπουδαιες καρδιες που ζητουν την γαληνη!!
Ανθρωπινα τα λαθη, οι αντοχες μικρες
Δειχνεις μεταμελεια σε αυτα που πραττεις, που λες
Ερχεται η συγνωμη να θεραπευσει
Καθε μεγαλη, μικρη πληγη να γιατρεψει!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου