Υποδαυλίζει μια σχεδόν πίκρα τη φλόγα που τα χρόνια
δεν κατάφεραν να τη σβήσουν..η ίδια υποδαυλίζεται
από μια σχεδόν επίγνωση του πόσο μάταιο ήταν να θαρρείς
πως με είχες ερμητικά κλεισμένη στο χρονοντούλαπό σου..
όλα αυτά συμβαίνουν μες τα μάτια σου κι εγώ τα είδα
κι ας έκανες απέλπιδες προσπάθειες για το αντίθετο..
όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στης ψυχής σου τα ταραγμένα
πελάγη μα εγώ τα ένιωσα γιατί...είμαι εσύ..
Σχεδόν νύχτα και ήδη έλιωνες μέσα μου και κυλούσες
σαν λάβα θυμωμένη κι αποφασισμένη...σχεδόν καλοκαίρι
και η κάθε σου αναπνοή ένα σπάραγμα πληγωμένου αετού..
ήδη οι ευχές σου έχουν πραγματοποιηθεί και δεν το ξέρεις...
Ουρλιάζει το παιδί στα τρίσβαθά σου πως αλλιώς του είχαν
τάξει την αγάπη..εδώ είμαι πια..κι αν δε σε πείθω
πως δεν είναι αργά..θα το κάνει το σημάδι μου
σαν ξυπνήσεις το σχεδόν χάραμα..
διψώ από την περιπλάνησή μου στους αμμόλοφους
της μοναξιάς κι όμως όποιο νερό αντλώ από το πηγάδι
των ευσεβών μου πόθων..σε σένα το προσφέρω
σα θυσία στο θεό μου...
σχεδόν κουρασμένη καταλύω στης αγκαλιάς σου την όαση
και βιώνω το τέρμα μου..γιατί είσαι εγώ...
κοχλάζουν τα μύχια μου και αφήνω τη βάρκα της
υπόστασής μου να βουλιάξει μέσα σου όσο κι αν φοβάμαι..
εσύ κι εγώ είμαστε το μοναδικό πράγμα που δεν είμαστε ..
σχεδόν... δεν έφυγες ποτέ..σχεδόν ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου