Ίδιος πάντα με κάθε φεγγάρι... Ελένη Σοφία Στοίλου.

Λιμάνι απάνεμο, της σκέψης καράβι
Η ελπιδα πλαγιασε στο ολανθιστο βραδυ
Στην ψυχη ζωγραφισμενο της μοναξιας το ποτηρι
Δυνατος ο χτυπος του ερωτα, ζωης ξυπνητηρι

Στην ερημια του απεραντου, το γαλαζιο απλωνει
Του βορια, του Χειμωνα, του Ηλιου μπαλκονι
Στο φως του αστεριου παιζει κρυφτο
Μαγικα τα βοτανα, το ραβδι του χρυσο!

Στεκει κοιταζει !! Ιδιος ο ηχος
Αποκοσμη αυρα, μπουμπουκι στο στηθους
Εισχωρει στην σκεψη, στους παλμους της καρδιας
Ολα πανω- κατω με μια του ματια!!

Αστραπη, κεραυνος διαπερνα το κορμι
Στου ερωτα τον ρυθμο, εντονη η μουσικη
Θεωρατα κυμματα , η αγκαλια φυλακη
Στο τσουναμι του βωμου του, προσκυνα η ψυχη

Χανεται η ορθοτητα της πεζης ζωης
Πετα στα συνεφα, δυνατη βροντη
Πνιγονται οι αισθησεις, στους ηχους της μερας
Νυχτα που φορεσε της νεραιδας την βερα!

Πετρα του βραχου , φιλι της αλμυρας
Διχτυα της θαλασσας, ουρανια παγιδα
Ιδια η μορφη του, πρωι και βραδυ
Ιδιος ο ΕΡΩΤΑΣ με καθε ΦΕΓΓΑΡΙ!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου