Ίσως θαρρούμε και οι δυο μας πως πριν γίνει αυτό
το συναπάντημα...ζούσαμε...μα πια γνωρίζουμε πως
αυτό είναι το πιο μεγάλο ψέμα...
Ίσως να ζούσαμε δανεική ζωή με αναπνοές που είχαμε
βάλει ενέχυρο κάθε που μάτωνε ο ουρανός μας από
άλικους ήλιους αυτόχειρες...
Ας το παραδεχτούμε έστω κι αργά...εμείς οι δυο ζούμε
από τη στιγμή που πάψαμε να είμαστε δυο...από τη στιγμή
που με είδες στο πρεβάζι της δήθεν ζωής σου με ένα
μπουκέτο ανθισμένα γιασεμιά...από κείνη τη στιγμή που η
παλάμη σου απορρόφησε το στεναγμό των χειλιών μου...
Κάθε που με κοίταζες με το δικό σου τρόπο..αυτόν
που μοιάζει με ταξίδι αλλαργινό διαβατάρικου πουλιού,
εγώ γεννιόμουν από σπλάχνα πιο στοργικά..βύζαινα
από στήθη το γάλα το αιώνιο.. του έρωτα το νέκταρ
που με μετουσίωνε σε θεότητα για τα μάτια σου μόνο..
Κάθε που κεντούσα στο κορμί σου πόθους που μόνο
μεγάλοι ποιητές ονειρεύτηκαν, εσύ επικύρωνες την
ύπαρξή σου και ξεγελούσες την αιωνιότητα...την ψυχή σου
πρόσφερες θυσία στους θεούς όλου του κόσμου για ένα
ξεδίψασμα από την πηγή του ονείρου...
Ας το παραδεχτούμε πια ..αυτό ήξερε ανέκαθεν
το αίμα μας...η ζωή άρχισε να είναι ζωή σαν με ντύθηκες..
σαν σε φόρεσα κι εγώ..
Τούτη η διαπίστωση είναι του πόνου το συγχωροχάρτι..
της όποιας μοίρας βουλοκέρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου