Με ρωτάς τι έχω... Ζωή Δικταίου.

Με ρωτάς τι έχω και σου λέω τίποτα
με ρωτάς τι φταίει σ’ απαντώ τα ανείπωτα.
Μου ζητάς να μείνω και ας μη συμβαίνει
να είμαι στην καρδιά σου η φλέβα που σωπαίνει.

Μου μιλάς γι αγάπη μα ό,τι έχω θελήσει
σίγουρα δεν ξέρειςφως, το έχει ντύσει.
Στου καιρού τη σκόνη σε ήρεμη βροχή
να χαθώ φοβάμαι είμαι μοναχή.

Μου ζητάς στη σκέψη να σε συναντήσω
και στης λήθης τ’ άστρα τον καημό ν’ αφήσω.
Με ρωτάς αν ξέρω πως στα δυο σου χέρια
έχεις της αγάπης άλλα περιστέρια.

Με ρωτάς γιατί σ’ αποφεύγω τόσο

σε ποια μύχια θλίψη πάλι θα ματώσω.
Με ρωτάς γιατί λιώνω σαν κερί
στο μπαλκόνι απόψε η ψυχή ιστορεί
μιας Ανατολής κρόσσια στο μαντήλι 

δίχως να ρωτάς πως γερνούν οι φίλοι.

Με ρωτάς γιατί δεν μετρώ απουσίες
στο βαθύ του χρόνου γράφω παρουσίες,
τιμωρός αιώνας πόσο με παιδεύεις
στ’ ανοιχτά βουλιάζουν όσα μου γυρεύεις.

Ο κήπος είναι εκεί στη Γεσθημανή
κι όταν με προδώσεις ξέρεις θα φανεί.