Ως να νυχτώσει... Στέλλα Βρακά.

Κοιτάζω αυτό το φως

που θορυβεί

στον ανήφορο δρόμο.

Ανασαίνει η θάλασσα

την διάφανη τούτη μέρα.

Κι αν κουρασμένες οι αλήθειες,

μελωδούν την Ομορφιά.

Κι όλο το φως προς τον ίσκιο

να προσπαθεί να θυμηθεί

κάτι το εξαιρετικό.

Σωπαίνετε βήματά μου

στο ασυγχώρετο χθες.

Θα κάτσω εδώ ως να νυχτώσει.

Ο πορφυρός κήπος του ήλιου

γεμίζει λέξεις τα χαρτιά μου.

Πλουταίνω

στο αεικίνητο της σιωπής

των αντικειμένων.

Θα κάτσω εδώ ως να νυχτώσει.

Μετά θ' αρχίζω να σε φωνάζω.