Η χώρα μου... Δμίτρι Λιαλιάεφ.

her heart is a blue flame in motion, she rarely stands still, except when her emotion overcomes her, and her emotion is a wild thing, made of fire and Midwest sunsets and the pulse of stars we haven’t found a name for yet.
~mm
Feb. 26, 2019
Παράθυρο… Ώρα πρωινή, 
Ακόμη κοιμάται η χώρα μου η ορεινή, 
Και έχει μοίρα άγνωστη, 
Η πατρίδα μου άρρωστη.

Η χώρα που έχει γνωρίσει τη σκλαβιά, 
Κι ακόμη δεν την αφήνουν τα κλουβιά.
Η χώρα των επίορκων και προδοτών, 
Η χώρα άξεστων και προφητών,

Η χώρα των χαρούμενων παιδιών
Και διεφθαρμένων ανθρωποειδών,
Η χώρα καλοπέρασης μες στην πανώλη
Όπου το πάνω χέρι έχει το πορτοφόλι.

Η χώρα των ψεύτικων αλλαγών,
Και των ακάλυπτων επιταγών,
Η χώρα που ευημερεί ο μεταπωλητής, 
Και ψευτοζεί ο ποιητής.

Η χώρα του αυτοπροσδιοριζόμενου μαλάκα,
Η χώρα όπου το κλήμα δεν σηκώνει πλάκα,
Η χώρα, των πολιτικάντηδων σπείρα
Η χώρα όπου τον ελέφαντα καβαλίκεψε η ψείρα.

Η χώρα που ποδοπατιέται ο νόμος ο θείος,
Εκεί που το δίκαιο έχει ο αχρείος,
Εκεί που δικάζουν ο γλείφτης και λακές,
Η χώρα που συνέχεια χτίζουν φυλακές.

Η χώρα ικανότατων δημιουργών, 
Η χώρα των ανίκανων πρωθυπουργών, 
Η χώρα των αβάσιμων ελπίδων,
Η χώρα των σίγουρων κεραμίδων.

Η χώρα με κλειστούς δρόμους
Για τους καλούς και έντιμους ανθρώπους,
Ενώ είναι ανοιχτή στους οποίους είναι μισητή.
Όλα αυτά είναι η πατρίδα μου αγαπητή!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου