Ώρα πολύ περπάταγα μαζί σου, το χέρι σου το όμορφο
κρατώντας τρυφερά. Της φύσης τις ηλιοφεγγιές
ακολουθάγαμε, πίσω απ’ των βάτων τα φύλλα τα πλατιά.
Κρυμμένες μέσα εκεί προσμένανε, ευχές για της μεγάλης μας
χαράς τον ερχομό, που μια απ’ αυτές την λέγαν Καιομένη,
κι ήταν αυτή που βάσταγε το μυστικό.
Μεσ’ τις πυκνές πολύχρωμες τις βλαστησες, προσήλια
φαινότανε ανοιχτωσιά, όπου ανάμεσα απ’ τις φυλλωσιές
νερό ανάβλυζε, τριγύρω του χορεύανε πουλιά.
Απ’ το γαλάζιο τα’ ουρανού που ‘βρεχε άρωμα λεβάντας,
δυο άστρα πέσανε στην γη.
Το ένα κράταγε το άλλο αγκαλιά, για μια στιγμή μου φάνηκε
πως ήμασταν εγώ κι εσύ. Σου το ‘πα κι όμορφα μειδίασες,
τρέξε μου είπες γρήγορα για να προλάβουμε να δούμε,
γιατί έτσι μόνο τι ‘ναι θα το μάθουμε, στα σίγουρα γι αυτό
στους άλλους θα μιλούμε.
Σαν φτάσαμε εκεί τα’ αστέρια είχαν φύγει, μα η πηγή ήτανε
εκεί νερό ήπιαμε δροσερό, Μια μελωδία ερχότανε θαρρώ
απ’ το κενό, τα χέρια τότε σμίξαμε κι αρχίσαμε χορό.
Με αγαπάς όσο κι εγώ με ρώτησες, ναι σου ‘πα με κατάφαση
κουνώντας το κεφάλι.
Τότε μην νοιάζεσαι που τ’ άστρα φύγανε, μαζί μας εδώ μείνανε
τα των ψυχών τα κάλλη. Σαν έχω εσένα δίπλα μου των άστρων
φως, και της αυγής δροσιά, τίποτε δεν με νοιάζει, δεν είν’
αιώνια η ζωή αυτό είναι το κακό, για θα σε χάσω κάποτε
και τούτο με τρομάζει.
Ας είναι αληθινά αυτά που κάποιοι λέν, πως δεν πεθαίνουν
οι καλοί κι αιώνια ‘οτι ζούνε, θα σε προσμένω εγώ καρτερικά
κυρά, μαζί να ‘ναι ξανά οι ψυχές και πάλι να χαρούνε.
Μην φοβηθείς μόνη σου που θα ‘σαι κεί ψηλά, σαν αστραπή
εγώ θα ‘ρθω το χέρι να σου πιάσω, και να σε πνίξω με φιλιά,
να σε γεμίσω χάδια τρυφερά, σφιχτά στα χέρια μου
σαν σε αγκαλιάσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου