Ν.Καζαντζάκης – “‘Οφις και κρίνο” (1906)

Λουλούδια θέλω να πλέξω στα μαλλιά μου. Και ρόδα και μήλα 
κι αρώματα να σωριάσω γύρω μου. Και να ξαπλώσω απάνω των 
όλη μου την αγάπη.
Ένας κισσός όλο πράσινος ακολασταίνει μέσα μου και πλέκεται 
γύρω, τριγύρω στον νου μου, και κάποιον κόσμο ζητά 
ν’ αγκαλιάσει. Κάποια άνθιση μυστική ρόδων και μενεξέδων 
τελείται μέσα μου και τα μπουμπούκια ακούω να σκουν 
και τα μάτια των κλάδων ν’ ανοίγουν και τα πουλιά να κελαηδούν, 
να κελαηδούν….
Κάποιο μυστήριο τελείται μέσα μου. Και κάποια Λειτουργία. 
Σκύβω κι ακούω στα στήθη μου ύμνους και προσευχές και
ξεπεταρίσματα φτερών π’ ανοίγουν και καρδιοχτύπια που σαν 
ήχοι εξωτικής καμπάνας καλούν τις σκέψεις μου στη λειτουργία.

Νοιώθω κατεβαίνει μέσα μου ένας Θεός. Πνεύμα δημιουργίας 
φυσάει απάν’ από τις σκέψεις μου κι ένας δάκτυλος που στάζει 
φως εγγίζει το μέτωπο μου. Ένας Ραφαήλ κι ένας Πραξιτέλης 
λειτουργούνε μέσα μου. Κι ακούω το πινέλο απαλό και 
παντοδύναμο να σέρνεται στην καρδιά μου και νοιώθω 
ν’ απλώνονται απάνω της και να ζωντανεύουν οι μεγάλες 
ζωγραφιές. Παναγίες με το γλυκό χαμόγελο και τ’ άφθαστα 
κάλλη. Αγγελούδια π’ ακουμπούν το ξανθό κεφάλι απάνω 
στα χεράκια των και κυττάζουν με μάτια λουλουδιών τους 
ουρανούς και σωπαίνουν.
Κάποια σμίλη μυστική νοιώθω λαξεύει μέσα μου κι ένα χέρι
θαυματουργό ανεβοκατεβαίνει και θεοποιεί όγκους μαρμάρων
πίσω από το μέτωπο μου. Και οπτασίες θεών μαρμαρένιες
φεγγοβολούν στα βάθη της ψυχής μου – και ζωντανεύουν
όνειρα σαρκών κι έρωτες γεννιούνται και η Κνιδία Αφροδίτη
σαν λουλούδι σάρκινο ώμορφήτερων κόσμων ανατέλλει μέσ’ από
τα κύματα των πόθων μου ήρεμη και λυσίζωνη – και ο Πραξιτέλης
που είνε μέσα μου γονατίζει, βλέπει τη Φρύνη του και χαμογελά…

Ω και να γινότανό Πόθος μου όλος ένα φιλί νάλθει
μια νύχτα να Σε φιλήσει όλη !

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου