Ζηλεύω αυτούς που λένε πως τον ορισμό της ευτυχίας
αξιώθηκαν να τον κάνουν ζωή και μονοπάτι, κι επάνω του
να πορευτούν. Μα πιότερα απ’ όλους ζήλεψα κάποιους
που δεν μίλησαν ποτέ γι αυτήν.
Μοναχά τα πρόσωπά τους λαμποκοπάγανε σαν ήλιοι και
φως σκορπάγανε σ’ όλο τον κόσμο γύρω τους,
ενώ τα χείλια τους πάντα χαμογελάγανε.
Το ψωμί και το κρασί τους πάντα ήταν παραπανίσιο,
κι έφτανε για να φιλέψουν έναν ξένο μουσαφίρη.
Η στρωματσάδα τους χώραγε, όσους κι αν θέλανε
να κοιμηθούν κοντά τους. Η γη τους πάντα περίσσια,
ώστε να δώσουν και σε σένα δυο μέτρα χώμα,
να κάμεις τον μπαξέ σου.
Ο λόγος τους πάντα γλυκός σαν μαυροδάφνη από κλήματα
της Αχαγιάς. Στο σπιτικό τους ο καθένας έβρισκε μιαν
αδειανή καρέκλα για να κάτσει και να ξαποστάσει.
Σαν έβρεχε ο Θεός, τραγουδάγανε και χορεύαν στην βροχή.
Φιλούσαν τα μωρά στο μέτωπο, πριν τα βάλουν να κοιμηθούν.
Και για να τα αγκαλιάσει ο ύπνος ευκολότερα και ταχιά,
τους ιστορούσαν παραμύθια που τα πλάθανε μονάχοι τους.
Οι γυναίκες είχαν τα μαλλιά μακριά. Άλλες τα πιάναν κότσο,
στολισμένα μ’ ανθούς σε κάθε λογής χρώμα. Κι άλλες τα
είχαν αμολημένα να πέφτουν στους ώμους και στην πλάτη,
και να φτάνουν μέχρι χαμηλά στα καπούλια.
Οι άντρες φοράγανε άσπρες πουκαμίσες με κολλαριστούς
γιακάδες. Και τα παιδιά παίζανε κουβεντιάζοντας
με τα πουλιά και τα ζώα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου