Προσύμφωνο... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Θέλω να σου μιλήσω θάνατε, στάσου κάτι θέλω να σου πω.
Ξέρω με απαξίωση με βλέπεις, ίδιο με τους άλλους με μετράς,
αλλά εγώ ίδιος δεν είμαι. Έλληνας είμαι και ξέρω να παίρνω
αυτό που θέλω. Έχω τον τρόπο τον δικό μου τον Ελληνικό.
Στην τσέπη μου μέσα βαθιά έχω το πασπαρτού. 
Αυτό που όλες ανοίγει τις πόρτες. Που όλες τις δουλειές τις 
τελειώνει. Που το παράνομο νόμιμο το βγάζει. 
Αυτό που το δάσος, οικόπεδο το κάνει σε ένα βράδυ. 
Κάτι που εσύ και οι συνεργοί σου καλά γνωρίζετε.

Φακελάκι το λέμε εδώ στο ελλαδιστάν και το αγαπούν πολύ οι 
δίποδοι διαβόλοι σου. Μπορεί μούχλα να βρομάει η ψυχή τους,
και η σκοτεινή θωριά σου να καθρεφτίζεται μέσα στα μάτια 
τους, αλλά ξέρουν και μπορούν καλά να μασκαρεύονται.
Άλλοι παριστάνουν τους γιατρούς, άλλοι τους δασκάλους ή 
τους δικαστικούς. Κάποιοι γίνονται δημόσιοι λειτουργοί, 
δασάρχες βολευτές, αστυνομικοί μηχανικοί. Έχουν όμως όλοι 
κάτι που όμοιους τους κάνει, το πορτρέτο σου στο βλέμμα τους.

Σου τάζω τίμημα λαμπρό, όχι λεφτά, δώρα και χρυσό. 
Αυτά για τους ανθρωπόμορφους διαβόλους σου είναι. 
Την ψυχή μου χίλια χρόνια σου προσφέρω, για να φέρεις 
πίσω τους αθώους, που την ανάγκη ή το όνειρό τους 
θέλησαν λίγο για να ζήσουν.
Ξέρω είναι δύσκολο για σένανε δόλιε μου αυτό. 
Εσύ μόνον να παίρνεις ξέρεις. Δυστυχία και ορφάνια θέλεις 
μόνον να σκορπάς. Γι αυτό την συμφωνία την αλλάζω.
Σου δίνω την ψυχή μου στην αιωνιότητα, με αντάλλαγμα 
κάτι που μπορείς να κάνεις.

Να πάρεις με τον χειρότερο τρόπο την ζωή όλων αυτών, των 
ανευθύνων υπευθύνων που απλώνουν το χέρι σαν ζήτουλες
και έναντι τιμήματος κάνουν ότι τους ζητήσουν όσο κίνδυνο
και αν προκαλεί, και όχι αυτό που ορίζει η λογική και η αιδώς.
Όχι έτσι άπλα, θέλω να νοιώσουν όπως ένιωσε η μάνα που
άδικα είδε το παιδί της να χάνεται μέσα σε μια φωτιά
η σε έναν κακοφτιαγμένο δρόμο
ή αβοήθητο στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου.

Δεν με νοιάζει πως θα το κάνεις ώστε φυσικό να φαίνεται.
Αρκεί να το κάνεις. 
Κάντο να φαίνεται σαν μια άλλη πολιτική γραμμή,
σαν "σκοταδισμός", σαν "φασισμός", σαν "εμφύλιος". 
Κάντο όπως θες. 
Μου αρκεί να δω αυτά τα σκουλήκια να ψυχορραγούν,
να βλέπω την δυστυχία που σκορπούσαν τόσα χρονιά 
μέσα στα μάτια τα δικά τους.
Και όσα χρήματα με δόλο και ατιμία πήραν, προσάναμμα να
γίνουν, στην φωτιά που θα τους κάψει. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου