Πέρασε καιρός από τότε που σε είδα για τελευταία φορά.
Ησκεψη μου ολοζώντανη σε θωρεί μπροστά στο πιάνο
να παίζεις μουσική μόνο για μας τους δύο.
Καποιες χρυσοκιτρινες ηλιαχτίδες τρεμοπαιζαν και χόρευαν
καθώς ξεπηδουσαν ανάμεσα απ την φυλλωσια και ερχόντουσαν
μπροστά στο παραθύρι να ακούσουν και να χορέψουν με την
όμορφη μελωδία. Εγώ χαμογελούσα καθώς έβλεπα κι ένιωθα
ότι θέλουν να μου κλέψουν την αποκλειστικότητα της μουσικής
που μου χάριζες κι άνοιγα το παράθυρο να μπουν μέσα να
νιώσουν την γαλήνη την αγάπη τον Πόθο και όλα τα
συναισθήματα που μου χάριζες με την μελωδία σου ..
Με αυτές τις σκέψεις και μια ταραχή ένα ομορφο χτυποκαρδι
μπήκα στο αμάξι μου και είπα να περάσω μια βόλτα να δω ξανά
τα μάτια σου να νιώσω πάλι τα δάχτυλα σου να παίζουν αυτές
τις υπέροχες μελωδίες.. έφτασα στον ολανθιστο κήπο που
μοσχομυριζε γιουλια και γιασεμιά προχώρησα παραμέρισα
καποια χαμοκλαδα που μου έκλειναν την είσοδο
και μπήκα στο σπίτι..ηταν λίγο ανοιχτή η πόρτα..
σου φώναξα μα απάντηση καμμία..
Έλειπες το σπίτι ήταν άδειο..ειχες φύγει..
μονο το πιάνο είχε μείνει εκει στην ακρη ξεχασμένο
να σε περιμένει..και οι ηλιαχτίδες που προσπαθούσαν
κι αυτες να βρουν τρόπο να μπουν απ τα θολωμενα
πλέον τζάμια...Τόση ερημιά...εκει που υπήρχε τόση ζωή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου