Πάλι μόνος μες τον χρόνο ταξιδεύω
στα περασμένα σαν τρελός ταξιδευτής
κάθε νύχτα με τις μνήμες να παλεύω
κι' εσύ να σβήνεις σαν αστέρι την αυγή
Στάζουν τα δάκρυα της μοναξιάς
μέσα στου νου μου τα τεφτέρια
του νόστου η πίκρα να ματώνει την καρδιά
με κάτι δίκοπα μαχαίρια
Είν’ αβάσταχτες οι νύχτες του χειμώνα
και των ονείρων σκουριασμένα τα κλειδιά
ειν’ ατέλειωτες οι ώρες σαν αιώνας
στην παγωμένη συντροφιά της μοναξιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου