Καινούρια Μέρα.... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Καινούρια μέρα μα εγώ είμαι ακόμη στο χτες..

δε θέλω να έρθω στον πραγματικό χρόνο.. 

προτιμώ να υπάρχω έτσι..με τον απόηχο του αγγίγματός σου..

σαν ανατολή χαράζεται μέσα μου ακόμη η ανάσα σου..

το βλέμμα σου ένα δειλινό που θα ενέπνεε κάθε ποιητή 

να γράψει ό,τι δεν κατάφερε ως τα τώρα για τον έρωτα..
θαρρώ τούτη τη νέα μέρα δεν είμαι ένας αλλά πολλοί εαυτοί...

κι αυτό για να νιώθει απόλυτα ο καθένας αυτό που τον 

συνταράζει για σένα..κάποιος να σε λατρεύει ακόμη πιο πολύ...

κάποιος να απελπίζεται και κάποιος να τον παρηγορεί...

κάποιος να φτάνει στου γκρεμού το χείλος και κάποιος 

να τραγουδά για να φτάνει η φωνή μου στο προσκεφάλι σου..

προσπαθώ να φορέσω τη γαλήνη για να αντέξω την έλλειψη..

πως να πάψουν όμως τα σπουργίτια στα σύρματα για να μη 

μελαγχολώ; αφού βρήκαν το ταίρι τους και έχουνε γιορτή..
μάτια ανοιχτά και το φιλί εδώ..κάνει βόλτα στα χείλη μου 

ακόμη και δεν αλλοιώνεται μήτε από του καφέ τη γεύση...
μάτια κλειστά και το φιλί πάλι εδώ..γυρεύει απάντηση στο γιατί 

δε βρίσκει τα χείλη σου κι ας ξημέρωσε...ένα τσιγάρο..

δεύτερο...δεν αλλάζει το τοπίο ούτε μέσα απ'την αχλή τους...

στο τζάμι κατά λάθος αντίκρυσα το είδωλό μου...

ποια είναι αυτή; στο πουθενά και στο παντού τα χέρια μου 

θα σε αναζητούν.. έτσι θα περάσει αυτή η καινούρια μέρα...

στο όλα και στο τίποτα θα αναστενάζω άδικα...

έτσι θα περάσει αυτή η καινούρια μέρα..
καινούρια μέρα..κι εγώ την απαρνιέμαι..