Δυστυχώς του Πατρόκλου, καπνίζει η σορός,
κι ο Αχιλλέας μονάχος, τα βράδια τον κλαίει.
Φυλαχτό πια πωλείται, του Χριστού ο σταυρός,
κι ο Πιλάτος ακούγεται, είναι αθώος να λέει.
Μόνο εγώ για τον Πρίαμο, συνεχώ να πονάω,
πόσο άδικα σκέφτομαι, σταύρωσαν τον Ιησού.
Γαλιλαίο Κοπέρνικο, δεν μπορώ να ξεχνάω,
θαρρετά που μιλήσανε, με το στόμα παιδιού.
Προσπαθούν να με πείσουν, καλά πως περνάω,
λες και κάτι έχει αλλάξει, απ’ εκείνα τα χρόνια.
Σπιτικό πια δικό μας, με τους φίλους γλεντάω,
οι ειδήσεις σαν δείχνουνε, πεθαμένους σ’ αλώνια.
Πρώτη είδηση έχειι, το εθνικό μας κανάλι,
με αγωνία ακούμε, τα μεγάλα μαντάτα.
Παντρευτήκαν δυο άντρες, κι η χαρά ‘ναι μεγάλη,
επιτέλους να μάθουμε, να μιλάμε σταράτα.
Μα κι άντρες ετούτοι, σε συσσίτιο ίσως τρώνε,
μια ενορία σε αυτούς άγνωστη, με χαρά ετοιμάζει.
Τ’ όνειρό τους πραγμάτωσαν, να το πούνε σε ποιόνε,
στο γονιό το παιδί που θα ήθελε, με εκείνους να μοιάζει.
Η φαρέτρα πια άδεια, των μεγάλων μυαλών,
τι να πούνε δεν έχουνε, δεν μιλούν φλυαρούνε.
Τι να τάξουν δεν ξέρουνε, κι εν ονόματι ποιών.
Πάλι ψεύτικα λόγια, να μας σώσουν μπορούνε.
Μα η Ελλάδα δεν θέλει ρε παιδιά να σωθεί,
από κάποιους σαν σένα, που να κλέβουνε θέλουν.
Με εσάς τους αθλίους, με γραβάτα η μη,
για την τσέπη σας μόνο, θέλετε ν’ απαγγέλουν.
Τα ‘χει πει ο Ουγκώ, χρόνια πριν από μένα,
τα περίγραψε και ο Σατρ, όταν έγραψε για αυτά.
Μα κανείς δεν τους άκουσε, γνωμικά πεταμένα,
και να τώρα η κατάντια μας, πεθαμένα μυαλά.
Για μια χούφτα μπακίρι, τους Χριστούς θα πουλάμε,
με συνείδηση ήσυχη, το ψωμί θ’ αγοράζουμε.
Στην εξέδρα ποιος βρίσκεται, αυτόν προσκυνάμε,
Σαν θα γίνει αρχηγός, εμείς να γιορτάζουμε.
Μεσ’ τον βόθρο που ήμαστε, εμείς το διαλέξαμε.
Κι ας φάμε με όρεξη, τα δικά μας σκατά.
Το φαί που φαγώθηκε, εμείς το επιλέξαμε.
Δεν βρωμά όπως τα’ άλλα, είν’ δικιά μας σοδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου