θυμάμαι..θυμάμαι ατέλειωτες βραδιές τους δυο μας
να φτιάχνουμε κόσμους μοναχά για μας..
σύκα ώριμα από την συκιά των παιδικών μου χρόνων..
ένα μπουκάλι κρασί απ΄τα τελευταία στο κελάρι
του παππού πια...φεγγάρι επίσημος καλεσμένος και
σονέτα από τα μαγικά σου δάχτυλα στο πιάνο..
εξομολογήσεις..χαμόγελα και ενίοτε σιωπή που με
δεσμά ιερότητας μας έδενε για πάντα..
τούτα τα βράδια πια είναι στοιχειά...πάει καιρός που
δεν είσαι πια μήτε στο δωμάτιο αυτό μήτε σε κάποιαν
άκρη της ζωής μου...τα μεγαλύτερα στοιχειά που
αδυσώπητα κυκλώνουν πια κάθε μου ανάσα,
αυτό το πιάνο και η συκιά στο πίσω μέρος της αυλής
που αγωνίζεται ακόμη να δέσει καρπό κάθε αύγουστο..
δεν πηγαίνω πια στο δωμάτιο αυτό..στο έλεος του καιρού,
της σκόνης και των αναμνήσεων το έχω αφήσει..
δεν δύναμαι να παλέψω με του νόστου το θεριό κατάματα...
πως δε θα φύγεις ποτέ έλεγες..τι δεν έλεγες...στάλαζαν
τα χείλη σου λάτρεία ποτισμένη στο κρασί στις λακούβες
του λαιμού μου και εγώ δεν ξέρω αν μεθούσα από το αλκοόλ
ή από σένα...στο ψιθύριζα με όλο το νάζι και τη αθωότητα
της νιότης κι εσύ γελούσες..το γέλιο σου αντίλαλο έκανε στους
τοίχους..ακόμη το ακούω ενίοτε περνώντας απ'έξω από το
δωμάτιο της ντροπής..
όχι..δεν πονάω πια..δεν πονάει κάποιος που δεν έχει ψυχή
έτσι δε είναι; δεν πονούν τα φαντάσματα..
πίνω ακόμη κρασί στη μνήμη σου..σκέτο αλκοόλ που καίει
τα σωθικά μου με την ανάμνηση συνάμα..με ένα μπουκάλι
κάθομαι στην αυλή και μιλώ με το φεγγάρι και το δέντρο
τύραννο...με δελεάζει με τα γλυκά του σύκα μα
ο ουρανίσκος μου πεισματικά αρνείται να τα γευτεί και πάλι..
δυο χείμμαροι υπερχειλίζουν κοιτώντας ουρανό λες κι εκεί
θα σε αντικρύσουν..λούζεται ασήμι όλη η γης αίφνης..
κλαίει μαζί μου και το φεγγάρι μα απάντηση δεν έχει στο γιατί
που σα θηλιά μου σφίγγει το λαιμό..πίσω δε σε φέρνει..
όχι..δεν πονάω..τα κέρινα ομοιόματα δε νιώθουν έτσι δεν είναι;
απλά εξαγνίζομαι που και που τελώντας τέτοια μνημόσυνα..
απλά δε ξημερώνουν πια οι νύχτες δίχως σονέτα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου