Απλώνουν τα χέρια, ζητούν παρηγόρια,
με μάτια κλαμένα, ρωτάνε γιατί.
Που ειν’ τα παιδιά τους, κορίτσια αγόρια,
τι γίναν οι άλλοι, οι φίλοι οι γνωστοί.
Το βλέμμα σηκώνουν, κοιτάνε ψηλά,
μήπως μέσα στις στάχτες, γνωρίσουνε κάτι.
Θυμιάζει ο αέρας, καμένα κορμιά,
ψυχές που σαλπάραν, γι άλλα μέρη στο Μάτι.
Κρατώ την ανάσα, κουβέντα δεν λέω,
σεργιανώ τον γιαλό, ένας τάφος μεγάλος.
Να σκεφτώ δεν μπορώ, παρά μόνο να κλαίω,
τι ειν’ αυτό που θωρώ, πουν τ’ ανθρώπινο κάλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου