Περιμένοντας το βράδυ (Τάσος Λειβαδίτης)

Δεν ξερω πως, δεν ξερω που, δεν ξερω ποτε, ομως 

τα βραδια καποιος κλαιει πισω απο την πορτα και η 

μουσικη ειναι φιλη μας και συχνα μεσα στον υπνο ακουμε 

τα βηματα παλιων πνιγμενων η περνουν μες στον καθρεφτη 

προσωπα που τα ειδαμε καποτε σ' ενα δρομο η ενα παραθυρο 

και ξαναρχονται επιμονα σαν ενα αρωμα απο τη νιοτη μας!

Το μελλον ειναι αγνωστο!

Το παρελθον ειναι αινιγμα!

Η στιγμη βιαστικη και ανεξηγητη!

Αλλους τους κρατησε για παντα το φεγγαρι.

Οι καγκελοπορτες το βραδυ ανοιγουνε με ενα λυγμο.

Οι ταχυδρομοι ξεχασαν το δρομο και η εξηγηση θα ερθει 

καποτε οταν δεν θα χρειαζεται καμμια εξηγηση.

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, 

τι ηδονές τι όνειρα,
ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.