Στους δρόμους που μεγάλωσα ήταν γεμάτοι στάχτη
κι εγώ πάντα προσκύναγα τον λάθος αρχηγό
τοπίο ίδιο που ‘μοιαζε μια νύχτα στην Βαγδάτη
και η ελπίδα χάθηκε μέσα στον πανικό
τα ψέματα τα χόρτασα πάντα τα ίδια λόγια
στα όνειρα μου έταζαν ανώγια και κατώγια
Στο πάρα πέντε έφτασα κι ο χρόνος ο βαρκάρης
στην νύχτα του με κλείδωσε και πήρε τα κλειδιά
και βάδισα αριστερά ν’ αλλάξει το τροπάρι
κι αυτοί με ξεστρατήσανε και πάλι στα δεξιά
στο πάθος τ’ αλαζονικό και τ’ άστρο το σβησμένο
κουράστηκα να σέρνομαι στην μοίρα μου δεμένος
Στ’ ορίζοντα τα σύνορα να βλέπω μόνο μαύρο
στου νου τα τρισδιάστατα να σπάσω τον χρησμό
στης νύχτας μου τα πέλαγα κύματα να δαμάσω
με ότι μου απόμεινε και μου 'μεινε πιστό
βαρέθηκα να πνίγομαι στο ψέμα να βουλιάζω
βαρέθηκα τα χρόνια μου και μια ζωή στον άσσο
:)
ΑπάντησηΔιαγραφή