Παντού για σένανε μιλώ,
χωρίς ποτέ να σε γνωρίσω.
Για έρωτες σου τραγουδώ,
γι’ αυτό που ήθελα να ζήσω.
Με μια παλιά φωτογραφία,
ξεθωριασμένη απ’ τον καιρό,
να την κοιτώ με νοσταλγία,
για ποιητές να της μιλώ.
Θα το ‘θελα νάναι αλήθεια,
κι όχι ο πόνος μιας πληγής.
Ανθός που βλάστησε στα στήθια,
μα δεν τον πότισε κανείς.
Ας είναι κι έτσι δεν πειράζει,
μ’ αρκεί κοντά μου πως σε νοιώθω.
Γαρδένια μου σ’ ένα περβάζι,
άρωμα βάλσαμο στον πόθο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου