Περί Αχαριστίας... Ιωάννα Λελεκάνου.

Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία

των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο,

θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν.

Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν 

τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν,

θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες.

Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν.

Κανείς δεν θα φυτρώσει. Αργύρης Χιόνης (1943-2011)

Περί Αχαριστίας ο λόγος!!!

Ακόμη και τα Δέντρα θα μισήσουν την νοσηρή κατάσταση

της Αχαριστίας τών Ανθρώπων που θα σταματήσουν να

παράγουν ίσκιο.....

Πόσο εύλογα, απλά και όμορφα ο ποιητής μας αποτυπώνει

την εικόνα της Αχαριστίας αφού πρόκειται για μια νοσηρή

κατάσταση από την οποία δύσκολα μπορεί να ξεφύγει κάποιος

όταν "μπει" μέσα της.
Η Αχαριστία ως όρος είναι συνώνυμη της Αγνωμοσύνης και

Αντώνυμη της Ευγνωμοσύνης. Είναι η μη αναγνώριση της

Ηθικής Υποχρέωσης κάποιου έναντι μιας ευαιργησίας που του

έτυχε από κάποιον ή κάποιους άλλους. Με λίγα λόγια

Αχάριστος θεωρείται κάποιος ο οποίος δεν εκτιμά και δεν

αναγνωρίζει το Καλό που του έκανε κάποιος συνάνθρωπός του,

ακόμη κι άν εξακολουθεί να καρπώνεται τα καλά και Αγαθά της

ευαιργησίας για όλη του την Ζωή.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η οικογένειά μου μού

δίδασκε την αρετή της αγάπης και της καλοσύνης. 

Τη σπουδαιότητα του να κυριεύουν την ψυχή μας τα όμορφα

συναισθήματα, μακριά από κακίες και μικροπρέπειες. 

Μεγαλώνοντας, όμως, “βγαίνοντας” από τη “θαλπωρή” και την

ασφάλεια των γονέων, γνωρίζοντας κι αντιμετωπίζοντας τους

ανθρώπους, συνειδητοποίησα ότι δεν έχουμε όλοι μας

γαλουχηθεί με τον ίδιο τρόπο. Η “απειλή” του να σε 

κατασπαράξει η αχαριστία δεν είναι υπερβολή αλλά μια 

πραγματικότητα. Και το χειρότερο είναι ότι η αχαριστία,

δυστυχώς, δε σταματά στη μη αναγνώριση της προσφοράς σου.

Καραδοκούν υποχθόνιοι τρόποι για την εξόντωσή σου... 

“Τον αχάριστο άνθρωπο όταν τον καθίσεις στον ώμο σου,

θα προσπαθήσει ν’ ανέβει στο κεφάλι σου” έλεγε ο Σαίξπηρ.
Η αλήθεια είναι ότι η ανθρώπινη μικρότητα τρομάζει

αντικρίζοντας στο πρόσωπό της στον καθρέφτη της

καλοσύνης. Δεν είναι και λίγα τα κορυφαία παραδείγματα

στην ιστορία όπου η δεσπόζει η ανθρώπινη αχαριστία

και προδοσία... Περιπτώσεις;

Χριστού, Σωκράτη, δίκαιου Αριστείδη...
Η αγαπημένη μου Γαλλίδα συγγραφέας, Άννα Στάελ, έλεγε

ότι η συκοφαντία είναι “η δύναμη των δειλών”...

Η αχαριστία μαζί με τη συκοφαντία, είναι ένα δίδυμο

που στοχεύει στη σπίλωση των ενάρετων. 

Κύριος σκοπός είναι ο υποβιβασμός των “καθαρών”,

αγνών ανθρώπων... Είναι απογοητευτικό ότι εν έτει 2018,

παρά την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, τις ηλεκτρονικές

προόδους, τις διαστημικές κατακτήσεις, ο κώδικας ηθικής

παραμένει διαβρωμένος από υποκριτικές συμπεριφορές.

Οι άνθρωποι φοβούνται τη γυμνή αλήθεια και με κάθε

τρόπο υψώνουν τείχη γύρω από την πραγματικότητα.

Τρομάζουν να αντικρίσουν τον αληθινό τους εαυτό.

Η συμπεριφορά τους, ο τρόπος που λειτουργούν,

σκέφτονται κι εκφράζονται δεν πηγάζει από τα

αισθήματα της καρδιάς τους... 

Μπορεί να δέχονται την προσφορά της καλοσύνης,

αλλά αυτό συμβαίνει όσο εξυπηρετούνται

τα συμφέροντά τους... Με την πρώτη ευκαιρία είναι

έτοιμοι να “κόψουν το χέρι” εκείνου που τους

ευεργέτησε και να τον εξουθενώσουν...
Με τη δική μου “ρομαντική” επιθυμία για έναν καλύτερο

κόσμο, ένα ανθρώπινο αύριο, σε ανάλογες περιπτώσεις

χαιρεκακίας, συχνά απογοητεύομαι... Το ζήτημα όμως είναι,

τα “αγκάθια” της αχαριστίας να μην τραυματίζουν τις καλές

προθέσεις και να αντιμετωπίζονται με ανωτερότητα

και αξιοπρέπεια...
“Αν κρατάς καλά το λογικό σου όταν τριγύρω σου όλοι

τα’χουν χαμένα και σ’εσέ της ταραχής τους ρίχνουν

την αιτία...” έγραψε ο Κίπλινγκ στο περίφημο “Αν”…
Aν, λοιπόν, καταφέρνεις να σηκώνεσαι κάθε φορά που

κάποιοι σε ρίχνουν, κρατώντας το κεφάλι ψηλά στις αποτυχίες,

τότε θα κερδίσεις ό,τι πιο πολύτιμο έχεις... Αυτό που κανένας

δεν μπορεί να στο δώσει αλλά και κανένας δεν μπορεί

να στο πάρει... Τον αυτοσεβασμό σου... Κι αυτό είναι το “κλειδί”

της ευτυχίας για εμένα...

Ωσότου όμως η Αχαριστία ως φαινόμενο έχει πολλές

προεκτάσεις. Κοινωνικές- Πολιτικές-Θρησκευτικές-Πολιτιστικές-

Ανθρωπιστικές κα ίσως Ιστορικές.

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και να αντιληφθούμε την

τοξικότητα και τις σοβαρές επιπτώσεις του φαινομένου θα πρέπει

ίσως να αναλύσουμε πιο βαθιά και πιο εμπεριστατωμένα την

παραπάνω νοσηρή κατάσταση.

Πρόκειται για μια από τις πιο κοινές μορφές ψυχασθένειας!!!

Όσοι θεωρούν υπερβολικό τον χαρακτηρισμό ας σκεφτούν πόσο

λογική και φυσιολογική συμπεριφορά μπορεί να είναι, να

τσακίζειςτο χέρι που σε αγκάλιασε και σου πρόσφερε βοήθεια.

Τα πολλά πρόσωπα της αγνωμοσύνης εκδηλώνονται με το να

μην εκτιμάς κάτι που σου έχει χαριστεί να απολαύσεις και το

καταστρέφεις, όπως το περιβάλλον. Όταν σου έχει δοθεί κάτι σε

αφθονία και δεν μοιράζεσαι τίποτα με τους λιγότερο ευνοημένους

που βρίσκονται σε ανάγκη και έλλειψη. Όταν δεν αναγνωρίζεις

τίποτα σε όσους έχουν συμβάλλει στην επιτυχία σου, πάρα μόνο

στον εαυτό σου. Αχάριστος είναι και εκείνος που ό,τι και να

κάνεις γι' αυτόν δεν ικανοποιείται ποτέ. Εκείνος που διαγράφει

όσα οι άλλοι έκαναν για εκείνον και να στρέφεται εναντίον

τους όταν γίνεται κάποιο σφάλμα. Παραμένει πάντα δύσκολο

και επώδυνο να δεχτούμε ότι ένας δικός μας άνθρωπος θα

βρεθεί απέναντι μας ως εχθρός. 

Δύσκολα αποδεχόμαστε οτι ο συγγενής, ο σύντροφος,

ο συνάδελφος, ο φίλος μπορεί να μας προδώσει,

να μας εξαπατήσει και να μας πληγώσει, ξεχνώντας την

εμπιστοσύνη, την αγάπη, την δοτικότητα, τον χρόνο που

αφιερώσαμε η ακόμα και τις θυσίες που κάναμε για εκείνον.

Ας μη ξεχνάμε όμως ότι και ο Ιούδας ήταν ένας από τους

μαθητές του Ιησού. Η αχαριστία και η αγνωμοσύνη δεν είναι

άπλα κακές συμπεριφορές και σημάδι των καιρών μας.

Το να μην εκτιμάς είναι ψυχική αναπηρία. Το να μην έχεις την

καλή διάθεση να ανταποδώσεις την αγάπη η την βοήθεια σε

κάποια βαθμό, σε κάποια μορφή, υποδηλώνει ψυχική φτώχεια

και ναρκισσισμό. Το να βλάπτεις χωρίς ενδοιασμούς κάποιον που

σου έχει φερθεί καλά, θεωρείται μια άσχημη ασθένεια της ψυχής

που χρειάζεται θεραπεία.
Ο άνθρωπος που έχει απενεργοποιημένη συνείδηση βρίσκει

δικαιολογίες για κάθε του πράξη. Η έλλειψη ενσυναίσθησης

για τον συνάνθρωπο τον καθιστά καθιστά αδίστακτο,

εγωκεντρικό, τοξικό. Είναι θέμα γονιδίων, βιωμάτων

η έλλειψη παιδείας; Αναμφίβολα, το περιβάλλον μπορεί

να παίξει ρόλο στον ψυχισμό και στις αξίες του ατόμου.

Ο τρόπος που σε έχουν γαλουχήσει και σου έχουν φερθεί,

επηρεάζουν τις μελλοντικές συμπεριφορές και επιλογές

μέχρι ένα σημείο. Οι αιτίες πολλές και οι δικαιολογίες

ακόμα περισσότερες.
Πέρα από την περιγραφή του φαινομένου, αυτό που πρέπει

να κάνουμε είναι να αναλάβουμε προσωπική ευθύνη των

πράξεων μας στο εδώ και τώρα. Ο καθένας από εμάς καλείται

να βελτιώσει και να εξελίξει τον εαυτό του με κάθε μέσο

που διαθέτει. Το κλειδί της μεταστροφής είναι η ενδοσκόπηση,

η αυτογνωσία και η πνευματικότητα. 

O άνθρωπος αλλάζει και προχωρά πέρα από γονίδια, ταμπέλες

και βιώματα αν το θέλει και προσπαθεί. Η ζωή αποκτά νόημα

μόνο όταν αρχίζουμε να εξημερώνουμε ένστικτα και να

φωτίζουμε σκοτεινές γωνίες της ύπαρξης μας.

Κι αφού φτάσαμε έως εδώ, νομίζω πως μια Ιστορική αναδρομή

κατά την οποία πολύ εύκολα μπορούμε να δούμε τις

καταστροφικές συνέπειες της Αχαριστίας
Κατά την Αγία Γραφή οι Πωτόπλαστοι εξέπεσαν λόγω της

Αγνωμοσύνης προς τον Θεό και εκδθιωχθηκαν από τον Παράδει
Άλο ένα κραυγαλέο παράδειγμα είναι είναι αυτό του Ιούδα

ο οποίος πρόδωσε τον Ιησού για τριάκοντα αργύρια ....

κι ακόμη πιο έντονο αυτό της Σταύρωσης του Κυρίου από τους

ανθρώπους παρ' όλο που ο ίδιος κατέβηκε στην γήινο

εξανθρωπίστηκε και θυσιάστηκε για να σώσει τον κόσμο

από τις αμαρτίες του.

Προχωρώντας χρονολογικά σημαντική είναι να αναφερθεί

η προδοσία του Εφιάλτη στην μάχη των Θερμοπυλών όταν

πρόδωσε στον Πέρση Βασιλιά Ξέρξη τα κρυφά περάσματα

των Ελληνικών στρατευμάτων.
Προχωρώντας στην σύγχρονη ιστορία θα ήθελα να θυμίσω

σε όλους την πικρή γεύση των αχάριστων προδοτών

κουκουλοφόρων εναντίον Ελλήνων Συμπατριωτών κατά την

περίοδο της κατοχής στην Ελλάδα.
Στις μέρες δεν είναι λίγες οι φορές που όλοι μας λίγο η

πολύ αισθανθήκαμε προδωμέμοι και απογοητευμένοι.....

Μια Υπέροχη Διδακτική Ιστορία η οποία μας δείχνει

περίτρανα την μαύρη και πικρή γεύση της Αχαριστίας.

...... ...Κάποτε ζούσε ένας άνθρωπος πολύ ηλικιωμένος.

Τα μάτια του ήταν θολά, δεν άκουγε καλά και τα πόδια του

τον κρατούσαν με δυσκολία. Όταν καθόταν στο τραπέζι, 

το χέρι του έτρεμε τόσο πολύ που η σούπα χυνόταν στο 

τραπεζομάντιλο και στο παντελόνι του, ενώ έσταζε ακόμα 

και από το στόμα του. Ο γιος του και η γυναίκα του είχαν 

αηδιάσει τόσο πολύ από αυτή την κατάσταση, που τελικά 

του έβαλαν ένα κάθισμα στη γωνία δίπλα από τη φωτιά και 

σέρβιραν το φαγητό του σε ένα μικρό πήλινο σκεύος. 

Κάποια μέρα, τα χέρια του έτρεμαν τόσο πολύ που δεν 

μπορούσε πλέον να κρατήσει το πήλινο σκεύος. 

Το πιάτο του έπεσε στο πάτωμα και έσπασε και η γυναίκα του

θύμωσε. Ο γέρος δάκρυσε και αναστέναξε βαθιά. 

Έτσι, του αγόρασαν ένα φτηνό ξύλινο δίσκο και στο εξής 

έτρωγε από εκεί. Μια μέρα, μετά το δείπνο, το εγγόνι του 

μπήκε στο δωμάτιο κρατώντας μια σμίλη. 

Πήρε ένα κούτσουρο από το σωρό δίπλα στη φωτιά και κάθισε

στο πάτωμα. «Τι κάνεις εκεί;», τον ρώτησε ο πατέρας του.

Το παιδί τους απάντησε: «Θα φτιάξω δύο πιατάκια για εσάς,

όταν αργότερα εγώ μεγαλώσω κι εσείς θα πρέπει να τρώτε

στη γωνία δίπλα στη φωτιά». Ο άνδρας και η γυναίκα κοίταξαν

ο ένας τον άλλο σιωπηλοί. Από εκείνη την ημέρα, επέτρεψαν

στον γερο να τρώει ξανά στο τραπέζι και δεν τους ενοχλούσε

πια που έχυνε το φαγητό του.

Η πιο μαύρη αχαριστία, αλλά και η πιο συνηθισμένη είναι η

αχαριστία των παιδιών απέναντι στους γονείς 

Λικ ντε Κλαπιέ ντε Βοβενάργκ.

Είθε η Δύναμη της Αγάπης και της Καλοσύνης να μπορέσουν

να σταματήσουν την καλλιέργεια της Αχαριστίας και των

τόσων δυσανάλογων κακών εις βάρος της Ανθρωπότητας.

Με Αγάπη Εκτίμηση και Συμμερισμό
Ιωάννα Α.Λελεκάνου.

Υ.Γ : Ευχαριστώ σε αγαπητέ φίλε Γιάννη που μου έδωσες

μέσα από τούτο το πόνημα
<< τροφή για σκέψη>> καθώς επίσης και την ευκαιρία

να εκφράσω την γνώμη μου για ένα τόσο ενδιαφέρον αλλά
και ευαίσθητο θέμα.  — στην τοποθεσία Παλαιό φαληρο.