Δε θυμάμαι τη λέξη.
Την πρωτοείδα σε μια ταράτσα
να κοιτάει θάλασσα κι ουρανό.
Να έχει αφεθεί στους ανέμους, στη βροχή
στον ήλιο και στη νύχτα
στους κελαηδισμούς και στις σιωπές.
Αξόδευτη από την αγλωσσία του χάους
με μια καθαρότητα ακαταπόνητη
απ' τους καιρούς.
Κρατημένη στο αδιάφθορο κύμα
το γεμάτο ουράνιες ψαλμωδίες
να ευωδιάζει μεθυστικά αρώματα.
Δε θυμάμαι τη λέξη.
Μα γνωρίζω καλά, πως από τότε
ανθίζω μέσα στην απροσμέτρητη ομορφιά της
που πάντοτε θα ποθώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου