Ποσο μαγευτικα, ξεδιπλωνεται αυτη η εικονα,
αυλες ψυχες να φευγουν και να ερχονται,
σ ενα παρον που εξολοθρευει το χθες, σ ενα σημερα
που εκμηδενιζει το αυριο. Μια χορηγια ζωης στους αιωνες,
που ξεπηδα σαν παγωμενη πηγη, απ τις κορυφες του συμπαντος.
Ηλιος-σεληνη-γη, νους - ψυχη-σωμα.
Σαν τα χωρεσεις στη σειρα μες το μυαλο σου,
νοιωθεις κρικος μιας γιγαντιας αλυσιδας,
που κανει κυκλους μες τον χρονο,
αναποσπαστο κομματι του συμπαντος, που διψα
να τα χωρεσει ολα, αισθηματα, σκεψεις, αντοχες,
σωματικες και ψυχικες, ονειρα, φιλοδοξιες, παθη, λυτρωση.
Κι ολα μεσα στο χρονο εχουν την ακολουθια τους,
μικρα, μεγαλα, σημαντικα, ασημαντα.
Μας παρασερνουν, μας ενοχλουν, μας θυμωνουν,
μας μαγευουν, μας ενοχλουν, μας θυμωνουν.
Λογια και πραξεις, συναισθηματα και σκεψεις,
μπερδευονται, ξεδιπλωνονται, νηνεμουν.
Κι εμεις να αγωνιουμε για τα παντα, χωρις να γευομαστε
το σημερα, που τοσο απλοχερα μας χαριστηκε.
Χωρις να ζουμε στη μαγεια, την αληθινη της ζωης, που αλλοι
εχασαν κι αλλοι ακομα δεν την γευτηκαν, γιατι δεν εχουν
γεννηθει. Νομιζουμε ενδοψυχα, οτι ειμαστε ατρωτοι, θεοι, οτι θα
υπαρχουμε για παντα, προσπερναμε το σημερα περιμενοντας
το αυριο που αγνοουμε.
Ολη αυτη την μεγαλοπρεπεια, την καναμε μικροτητα,
χωρις τυψεις, χωρις ενδοιασμους. Αναλλωθηκαμε στα
ασημαντα και χασαμε τα ουσιωδη, τα μικρα καθημερινα
θαυματα, που ξετυλιγοντσι στα ματια και την ψυχη μας.
Ας τα αισθανθουμε οπως αρμοζει στην υπαρξη μας,
σαν χρεος στην ζωη, στο συμπαν, στον εαυτο μας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου