Μην τους αγαπάς πολύ τους ανθρώπους. Στενοχωριούνται.
Υποφέρουν. Δεν αντέχουν οι άνθρωποι την πολύ αγάπη.
Την λιγότερη μπορούν να την διαχειριστούν.
Η πολύ αγάπη τους ζορίζει, τους δυσανασχετεί.
Αγάπησε τους πιο λίγο.
Δώσε τους χρόνο να σκεφτούν, να αποφασίσουν,
να λειτουργήσουν σωστά.
Μην τους πνίγεις με την παρουσία σου και μην τους
υποχρεώνεις με την μεγάλη σου καρδιά.
Δεν χρειάζονται πολύ αγάπη για να έρθουν κοντά σου.
Εμπιστοσύνη χρειάζονται και χρόνο.
Αυτός ο χρόνος είναι τόσο αναγκαίος σήμερα σε όλους μας,
που ίσως είναι και το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορείς
να χαρίσεις σε κάποιον.
Δεν μπορείς να τον βγάλεις απότομα από τις συνήθειες του,
την ζωή του, την καθημερινότητα του.
Κάτσε δίπλα του και ακολούθησε τον.
Ούτε πίσω, ούτε μπροστά.
Να σε νιώθει εκεί δίχως να κινδυνεύει να σε χάσει,
αλλά και χωρίς να φοβάται ότι θα σπάσεις.
Θέλει πολύ υπομονή η καρδιά ενός ανθρώπου
να μάθει πάλι να χτυπάει όμορφα.
Βλέπεις είναι οι άνθρωποι πολύ καιρό μόνοι τους και έχουν
μάθει αυτόν τον νέο ήχο να τον μεταφράζουν
σε κάποια σπάνια ασθένεια.
Ξεχάσαμε να αγαπάμε και συνηθίσαμε να μην αγαπιόμαστε.
Μάθαμε έτσι μόνοι μας, να περνάμε τις ζωές μας και όταν
κάποιος ακουμπήσει το χέρι του πάνω στο δικό μας ξαφνικά,
αντί να το σφίξουμε μέσα μας, το τινάζουμε από πάνω μας
γιατί φοβόμαστε.
Ο φόβος μας κάνει να χάνουμε την εμπιστοσύνη.
Γιαυτό θέλει χρόνο μια καρδιά να ξανά αρχίσει να
χτυπάει ρυθμικά και να βρει το κόκκινο της χρώμα
που έχασε στην διαδρομή.
Γιάννη μου σε ευχαριστώ πολύ !!
ΑπάντησηΔιαγραφή